بررسی سرعت انحلال و میزان حل پذیری ناپروکسن در آب و سایر حلال ها و ارتباط آنها

Abstract

مقدمه: افزایش محلولیت داروهای کم محلول در مراحل مختلف کشف و ساخت اشکال مختلف داروها و آماده سازی دارو جهت استفاده در بالین ضروری و با اهمیت است. یکی از راه های افزایش محلولیت کوسولوانسی میباشد. دستیابی به داده های محلولیت داروها نیازمند به صرف زمان نسبتا طولانی بوده و بنابراین پیش بینی محلولیت دارو با نقاط اولیه ی سرعت انحلال ایده آل خواهد بود؛ همچنین دانشمندان سعی در پیش بینی محلولیت داروها با استفاده از معادلات ریاضی کرده اند. یکی از این معادلات، مدل جویبان- آکری [1] است که قدرت پیش بینی بهتری نسبت به سایر مدل ها داراست. [2] هدف: اندازه گیری محلولیت ناپروکسن در فراکسیون های مختلف ایزوپروپانول- آب و N- متیل پیرولیدون- آب، برازش داده ها به معادله های ریاضی کوسولوانسی و بدست آوردن رابطه ای بین یک پارامتر کینتیکی و محلولیت از اهداف این مطالعه میباشند. روش کار: در اين مطالعه به روش shake flask محلولیت ناپروکسن در مخلوط آب-ایزوپروپانول و آب-N-متیل پیرلیدون اندازه گیری گردیده است. همچنین با استفاده از داده ها و نرم افزارهای SPSS و Microsoft Word ارتباط میان محلولیت با پارامترهای کینتیکی و قدرت پیش بینی محلولیت چند معادله بررسی گردید. نتایج: محلوليت داروها با افزايش كمك حلال افزايش مي يابد و پس از رسیدن به حداکثر میزان کاهش می یابد. N- متيل پيروليدون قدرت افزايش محلوليت بهتري نسبت به ایزوپروپانول دارد. درصد خطاي پيش بيني بدست آمده بين داده هاي تجربي و محاسباتي بيانگر قدرت پيش بيني مدل در يك محدوده قابل قبول است.در این مطالعه، معادله ای داده شده است که با داشتن نقاط اولیه ی سرعت انحلال می توان محلولیت را به طور قابل قبول پیش بینی کرد. نتیجه گیری: معادله تجربی پیشنهاد شده همبستگی خوبی را بین داده های تجربی و وبژگی های ترمودینامیکی مثل محلولیت نشان داد.همچنین بر اساس اين يافته ها N- متيل پيروليدون مي تواند به عنوان يك كمك حلال مناسب در داروسازي بكار رود و قدرت مدل هاي QSPR ارائه شده تاييد مي گردد.