بررسی اثر فلاونوئید هسپریدین بر عملکرد قلبی و سایز انفارکت متعاقب ایسکمی ری پرفیوژن در قلب ایزوله موش های صحرایی

Abstract

هدف: در این مطالعه اثرات هسپریدین روی آسیب ناشی از ایسکمی/ ری پرفیوژن در قلب ایزوله رت بررسی گردید. روش کار: چهار گروه 6 تایی از رت های نر ویستار انتخاب و بعد از بی هوشی قلب آنها ایزوله و به دستگاه لانگندورف با فشار ثابت وصل شده و به مدت 30 دقیقه تحت ایسکمی ناحیه ای و 120 دقیقه ری پرفیوژن قرار گرفتند. در گروه کنترل، محلول کربس نرمال و در گروه های تست از 5 دقیقه قبل از ایسکمی تا پایان ری پرفیوژن، کربس حاوی غلظت های مختلف هسپریدین ( µg/ml5 و 5/2 ،1) به قلب پر.فیوزه شد. در سری اول آزمایشات، قلب طی دو مرحله رنگ آمیزی با اوانس بلو و TTC، جهت تعیین اندازه انفارکت بررسی شد. همچنین آریتمی های قلبی، تغییرات همودینامیکی و غلظت لاکتات در محلول پرفیوزه شده از قلب نیز اندازه گیری شدند. در سری دوم آزمایشات، قلب ها جهت تعیین AMPKp به روش وسترن- بلاتینگ جمع آوری شدند. یافته ها: پرفیوژن غلظت های مختلف هسپریدین ( µg/ml5 و 5/2 ،1) موجب کاهش معنی داری در اندازه انفارکت شد (p<0.001) و ضربانات نابجای بطنی ( (VEBsنیز تحت تاثیر پرفیوژن هسپریدین، کاهش معنی داری در هر دو فاز ایسکمی و ری پرفیوژن نشان داد (p<0.01 و p<0.05). به علاوه سطح لاکتات با پرفیوژن هسپریدین (g/mlµ 5 و 1) به طور معنی دار (p<0.001) کاهش یافت. همچنین نتایج نشان دادند که هسپریدین موجب کاهش معنی دار (p<0.05) فسفریلاسیون حاد AMPKدر بافت قلبی تحت ایسکمی می شود. نتیجه گیری: بنابر این مطالعه، هسپریدین آسیب بافتی و آریتمی ناشی از ایسکمی/ ری پرفیوژن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد که احتمالاً، مهار حاد AMPKبا کاهش متابولیسم اسیدهای چرب توانسته در محافظت قلبی دخیل باشد.