بررسی اثرات ضد التهابی و ضد آنژیوژنز وراپامیل در مدل التهابی Air Pouch در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: مسدودکننده‌های کانال کلسیم غیر از سیستم قلبی‌عروقی بر طیف وسیعی از بیماری‌ها تأثیرگذارند. هدف: در این مطالعه اثرات مهاری وراپامیل بر التهاب و آنژیوژنز، در مدل التهابی air pouch مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار بیهوش شدند. 20 و 10 میلی لیتر هوای استریل در پشت حیوان به ترتیب در روزهای 1 و 3 زیر جلدی تزریق شد. در روز 6، کاراژنین ٪1 به داخل pouch تزریق شد. سالین به عنوان کنترل، دیکلوفناک سدیم و دگزامتازون به عنوان استاندارد و وراپامیل ( 05/0، 1/0 و 2/0 میلی گرم) هم زمان با تزریق کاراژنین، 24 و 48 ساعت بعد از آن، به pouch تزریق شد. بعد از 72 ساعت، موش‌های صحرایی قربانی شدند. حفره pouch بعد از تزریق PBS، به آرامی ماساژ داده شد. سپس با تیغ جراحی باز شد و مایع pouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع‌ آوری گردید. بافت گرانولومای تشکیل شده خارج شده و تعیین وزن گردید و تغییرات هیستوپاتولوژی آن بررسی شد. میزان VEGF و IL-1β اگزودا با کیت ELISA ارزیابی شد. برای تعیین آنژیوژنز، بافت‌های گرانولومای جدا شده قبل از هموژنیزاسیون با معرف درابکین، به قطعات کوچک‌تر تقسیم شدند. بافت هموژنیزه شده سانتریفوژ شده و مایع رویی با کمک فیلترهای 22/0 میکرونی صاف گردید. غلظت هموگلوبین توسط کیت هموگلوبین تعیین شد. یافته‌ها: پارامترهای التهاب و آنژیوژنز به صورت بارزی با هر سه دوز وراپامیل (05/0، 1/0 و 2/0 میلی گرم) کاهش یافت. غلظت VEGF اگزودا، با دوزهای 05/0 و 1/0 میلی گرم کاهش یافت. سطح IL-1β نیز با دوز 1/0 میلی گرم وراپامیل مهار گردید. نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثرات ضد التهابی و ضد آنژیوژنز وراپامیل در مدل air pouch می‌باشد که این کاهش، احتمالاً به دلیل اثرات کاهندگی وراپامیل بر مدیاتورهای التهابی IL-1β و VEGF می‌باشد.