بررسی تاثیرانجماد و انجمادزدایی بر پایداری داروی آسیکلوویر در محلولهای مائی

Abstract

سابقه و زمینه: محلول های مائی آسیکلوویر در درمان وریدی عفونت های حاد ویروسی و در مطالعات میکرودیالیز بکار گرفته می شوند. هدف: در این مطالعه تاثیر دما و دمای پایین بر پايداري فیزیکوشیمیایی آسیکلوویر در محلولهای مائی به منظور کاربرد در اینفیوژن های وریدی و مطالعات میکرودیالیز مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: با بکارگيري یک روش آنالیز دستگاهی مناسب موید پایداری (HPLC) اقدام به بررسی پايداري دارو در مایعات مختلف سرم های تزریق وریدی در داخل بسته بندی سرم و ست های سرمی و همچنین محلول هاي مائی پرفیوزیت متداول در مطالعات میکرودیالیز شد. آنالیزهای فیزیکوشیمیایی شامل (Differential scanning calorimetry)DSC وFTIR Fourier transform infrared spectroscopy)) براي بررسي ناسازگاري احتمالي دارو و دیلوانت بكار گرفته شدند. در قدم بعدی اقدام به سنتز محصولات واکنش بین آسیکلوویر و دکستروز شد. سپس بر روی محصولات تهیه شده، آزمایش اسپکتروسکوپی جرمی بعمل آمد. نتایج: انواع سرم و ست ها تاثیری بر پایداری در مدت 2 ساعت انفوزیون نداشته است. در مطالعات پایداری به منظور کاربرد در میکرو دیالیز، در مورد سرم سدیم کلراید بهترین شرایط نگهداری یخچال می باشد، این شرایط برای سرم دکستروز دمای فریزر و برای رینگر نگهداری در دمای اتاق محافظت شده از نور می باشد. در مورد بافرها بهترین شرایط پایداری در حضور بافربورات USP (9pH=) در دمای یخچال مشاهده شد. ٣ سیکل انجماد زدایی در ٣ روز متوالی، تاثیری بر میزان پایداری دارو نداشته است. واکنش دارو-دیلوانت دکستروز از نوع واکنش میلارد بوده است. علارغم عدم کاهش قابل ملاحظه غلظت دارو در طول ٢ ساعت، محصول واکنش میلارد مشابه حالت مخلوط سنتیتیک واکنش قابل مشاهده است. نتیجه گیری: آسیکلوویر بعنوان یک داروی دارای عامل آمینی نوع اول که به شکل انفوزیون وریدی رقیق شده مصرف می شود نبایستی در سرم دکستروز رقیق سازی شود و در صورت انجام مطالعات میکرودیالیز بهتر است از پرفیوزیت های قندی استفاده نگردد. بهترین مایع برای رقیق سازی و یا مطالعات میکرودیالیز سرم سدیم کلراید می باشد.