بررسی اثر مصرف همزمان آتوموگزتین به همراه مورفین بر روی سندرم محرومیت ناشی از مورفین در موش صحرایی نر

Abstract

زمینه و هدف: مصرف طولانی مدت اوپیوئیدها منجر به بروز تحمل و بدنبال آن بروز وابستگی به اثرات آن ها می شود. مکانیسم های مختلفی چون دخالت سیستم های گلوتاماترژیک، سروتونینرژیک، دوپامینرژیک و غیره در رابطه با وابستگی به اوپیوئیدها شناسایی شده است. مطالعات قبلی نقش مهارکننده های بازجذب نوراپی نفرین را در کاهش علایم محرومیت نشان داده اند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی اثر آتوموگزتین (مهار کنندۀ باز جذب نوراپی نفرین) به همراه مورفین بر علایم قطع مصرف مورفین در موش صحرایی نر بوده است. مواد و روش ها: آزمایشات بر روی موش های صحرایی نر نژاد ویستار در محدودۀ وزنی 220-250 گرم که به صورت اتفاقی در گروه های 6 تایی انتخاب شدند، انجام گرفت. گروه های مورد مطالعه، شامل: 1- گروه دریافت کنندة مورفین دوبار در روز به همراه سالین 2-گروه کنترل سالین (mg/kg 40)، گروه های دریافت کنندۀ مورفین به همراه آتوموگزتین (mg/kg 40 و20 و10) و گروه دریافت کنندۀ مؤثرترین دوز آتوموگزتین به تنهایی (mg/kg40) بودند. آتوموگزتین در نرمال سالین حل و بصورت داخل صفاقی تزریق شد. جهت القای وابستگی، مورفین به روش دوزهای فزاینده روزانه دو بار به مدت 9 روز به صورت زیر جلدی به هر حیوان تزریق شد، در روز دهم 12 ساعت پس از دریافت آخرین دوز مورفین، نالوکسان ( mg/kg, ip4) تزریق گردید و برخی از علایم سندرم محرومیت (پرش، ایستادن روی پاها، تیمار آلت تناسلی، تیمار بدن، حرکت سگ خیس، لرزش سر ودست، تیمار سر و صورت وکشیدن شکم) به مدت 45 دقیقه ثبت شد. برای مقایسة نتایج از روش آنالیز آماری one way ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey استفاده شد، P<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که آتوموگزتین در دوزهای(mg/kg 40 و20 و10) توانست به طور معنی داری علایم تام سندرم محرومیت از مورفین را کاهش دهد. آتوموگزتین در مؤثرترین دوز mg/kg ) 40) تأثیری در علایم سندرم ترک ندارد. نتیجه گیری: آتوموگزتین بعنوان یک مهارکنندة بازجذب نوراپی نفرین اثر مهاری در وابستگی و علایم قطع مصرف مورفین دارد.