بررسی اثر پیوگلیتازون بر روی سندرم محرومیت از مرفین در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: وابستگی به مرفین عامل محدود‌کننده مصرف طولانی مدت آن در بالین می‌باشد. التهاب سلول‌های عصبی یکی از مکانیسم‌های ادعا شده دخیل در پدیده‌ی تحمل به مرفین است. تحریک PPAR-γ که از گیرنده‌های مهم دخیل در متابولیسم چربی‌ها و گلوکز است که باعث مهار مسیرهای التهابی و در نتیجه کاهش التهاب سلول‌های عصبی می‌شود. هدف: هدف این مطالعه، ارزیابی تأثیر پیوگلیتازون که آگونیست انتخابی گیرنده PPAR-γ بر روی علائم سندرم وابستگی در موش صحرایی نر است. روش کار: موشهای صحرایی نر، نژاد ویستار در12 گروه 8 تایی، شامل 9 گروه وابسته به مرفین و 3 گروه غیر وابسته تقسیم شدند. گروه‌های وابسته ، روزی دو بار مرفین زیر جلدی را با دوز افزایشی (mg/kg25، 25، 20، 20، 10، 10، 5) به مدت 9 روز دریافت کردند. در روز نهم تنها دوز صبحگاهی مرفین تزریق گردید. برای بررسی اثرات مصرف حاد پیوگلیتازون در 4 گروه وابسته، در روز آخر، یک ساعت قبل از تزریق مرفین، پیوگلیتازون (mg/kg 5، 10، 20، 40) گاواژ شد. همچنین برای ارزیابی اثرات مصرف مزمن پیوگلیتازون، در 4 گروه وابسته، روزانه یک ساعت قبل از دوز صبحگاهی مرفین پیوگلیتازون(mg/kg 5، 10، 20، 40) گاواژ شد. به یک گروه وابسته پیوگلیتازون داده نشد تا به عنوان گروه کنترل مرفین باشد. از بین سه گروه غیر وابسته 2 گروه به عنوان کنترل پیوگلیتازون خوراکی را فقط در موثرترین دوز پیوگلیتازون (mg/kg40) به صورت حاد یا مزمن دریافت کردند و گروه دیگر سالین زیر جلدی دو بار در روز برای 9 روز دریافت کرد. در تمامی گروه‌ها در روز نهم یک ساعت بعد از تزریق مورفین، نالوکسان (زیر جلدی) تزریق و 11 علامت سندرم محرومیت به مدت 45 دقیقه ثبت گردید. نتایج: تجویز خوراکی پیوگلیتازون در مصرف حاد و مزمن شدت اکثر علایم قطع مصرف مرفین را کاهش داد. آنالیز آماری نشان داد که علایم تام سندرم ترک نیز به طور معنی‌داری کاهش یافت. نتیجه‌گیری: پیوگلیتازون به صورت حاد و مزمن در مصرف خوراکی، قادر است سبب کاهش اکثر علائم سندرم محرومیت نسبت به مرفین شود.