بررسی اثرات سولفات منیزیم و بوپروپیون در تحمل ناشی از مرفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: مصرف مزمن اپیوئیدها منجر به بروز وابستگی و تحمل به اثرات ضد دردی آن ها می شود. یکی از مکانیسم هایی که در این روند دخالت دارد، سیستم گلوتامینرژیک می باشد. مطالعات قبلی نقش و تأثیر داروهای مضعف سیستم گلوتامینرژیک در تحمل به مرفین را نشان داده است، همچنین اثرات مهارکنندگی در سطح رسپتورهای NMDA (توسط سولفات منیزیم) و مهار ریلیز گلوتامات (توسط بوپروپیون) گزارش گردیده است. هدف: در این مطالعه به بررسی اثرات سولفات منیزیم و بوپروپیون در کاهش تحمل به مرفین در موش سوری پرداخته شده است. روش کار: بدین منظور گروه‌های هشت تایی از موش سوری نر در محدوده وزنی 20 تا 30 گرم انتخاب شده و رژیم‌های دارویی زیر را به مدت 4 روز دریافت نمودند: 1) Saline (10 ml/kg, ip) + Saline (10 ml/kg, ip) 2) Saline (10 ml/kg, ip) + Morphine (50 mg/kg, ip) 3,4,5) Bupropion (2,4,8 mg/kg, ip) + Morphine (50 mg/kg, ip) 6,7,8) Magnesium sulfate (20,40,60 ml/kg,ip) + Morphine (50 mg/kg, ip) 9) Bupropion (2 mg/kg, ip) + Magnesium sulfate (20 mg/kg, ip) + Morphine(50 mg/kg, ip) برای بررسی اثرات داروها بر تحمل ناشی از مرفین، در گروه های مختلف دارویی فوق، در روز پنجم در هر گروه با تزریق مرفین (mg/kg, ip 9)، با استفاده از دستگاه Hot-plate طی یک ساعت در دقایق 0، 15، 30، 45 و 60 آزمون انجام پذیرفت. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تجویز پیش درمانی سولفات منیزیم و بوپروپیون با دوزهای مختلف به تنهایی و به صورت توأم تحمل به مرفین را کاهش می دهد. بیشترین اثر نیز در دقیقه سی ام با (p<0.001) مشاهده شد. نتیجه گیری: می‌توان از داروهای فوق الذکر جهت کاهش تحمل به مرفین استفاده کرد.