بررسی اثرات داروی متفورمین بر فاکتورهای استرس اکسیداتیو در مدل حیوانی سپسیس

Abstract

مقدمه و هدف: سپسیس، پاسخ التهابی سیستمیک به عفونت است و یکی از مهمترین علل مرگ و میر در دنیاست. روش های استاندارد در درمان سپسیس تغییر بارزی در درمان سپسیس ایجاد نکرده اند. متفورمين يک داروي آنتي‌هايپرگلايسميک از خانواده باي‌گوانيدهاست که بعنوان خط اول درمان ديابت تيپ دو بکار میرود. اثرات ضدالتهابی متفورمین، پس از القاي سپسيس، در محيط کشت و مدل حيواني بررسی شده است. در این مطالعه سعی شده است اثرات مثبت درمانی این دارو را برفاکتورهای استرس اکسیداتیو و نشانگر انعقادی سپسیس در مدل حیوانی القا کننده‌ی سپسیس cecal ligation and puncture (CLP) بررسی کنیم. روش کار: رت های نر با نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 330-270 به صورت تصادفی به 4 گروه 10 تایی تقسیم شدند. مدل پلی میکروبیال CLP، جهت القاء سپسیس در این حیوانات در همه ی گروه ها بجز گروه شم مورد استفاده قرار گرفت. جهت بررسی اثر Metformin درسطح فاکتورهای اکسیداتیو استرس، 12 ساعت بعد از جراحی، علاوه بر اخذ نمونه ی خونی، بافت ریه ی حیوانات نیز خارج گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل SOD، GPX، PAI-1، TAC، MDA و MPO و آسیب بافت ریه بودند. نتایج: سطح MDA در گروه های تحت درمان با Metforminنسبت به گروه کنترل کاهش یافت ولی این تفاوت بارز نبود. فعالیت آنزیم MPO و به موازات آن امتیاز التهابی بافت ریوی، در گروه های تحت درمان با متفورمین بطور معنی داری پایینتر از گروه کنترل بود. نتیجه گیری: در مطالعه ی اخیر، احتمالا متفورمین تظاهرات سپسیس را کاهش می دهد. همچنین ممکن است در طی آسیب حاد ریوی، اثرات حفاظتی خود را مقابل التهاب بافت ریه اعمال کند.