بررسی تأثیر سفتریاکسون و آمی‌تریپتیلین در تحمل و وابستگی به مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: مطالعات قبلی نشان دهنده‌ی تأثیر سیستم گلوتامینرژیک در پیدایش تحمل و وابستگی به مورفین و همچنین تأثیر داروهای سفتریاکسون و آمی‌تریپتیلین بر این سیستم از طریق افزایش ترانسپورترهای گلوتامات می باشد. هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات سفتریاکسون و آمی تریپتیلین در پیش گیری از تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری بود. روش کار: بدین منظور، ده گروه 8 تایی از موش‌های سوری نر در محدوده وزنی 20 تا 30 گرم، انتخاب شده و رژیم‌های دارویی زیر را به صورت یک بار در روز به مدت چهار روز دریافت نمودند: 1- سالین (ml/kg,ip 10) + سالین (ml/kg,ip 10) 2- مورفین (mg/kg,ip 50) + سالین (ml/kg,ip 10) 3-مورفین (mg/kg,ip 50) + سفتریاکسون (mg/kg,ip200,100,50) 4-مورفین (mg/kg,ip 50) + آمی تریپتیلین (mg/kg,ip 15,10,5) 5-مورفین (mg/kg,ip 50) + سفتریاکسون (mg/kg,ip 50) + آمی تریپتیلین (mg/kg,ip 5) برای بررسی اثرات داروها بر تحمل ناشی از مورفین، در گروه های مختلف دارویی فوق، در روز پنجم در هر گروه با تزریق مورفین(mg/kg,ip 9)، با استفاده از دستگاه Hot-plate طی یک ساعت در دقایق 0 ، 15 ، 30 ، 45 و 60 آزمون انجام پذیرفت. برای بررسی تأثیر داروها بر روی وابستگی به مورفین، در روز چهارم‌، 2ساعت بعد از تزریق آخرین دوز مورفین‌، نالوکسان (mg/kg,ip 4) تزریق شد و علائم قطع مصرف (تعداد پرش و ایستادن روی دو پا) طی نیم ساعت در هر حیوان ثبت گردید. یافته ها: نتایج بدست آمده نشان داد که تجویز سفتریاکسون و آمی تریپتیلین و یا ترکیب توأم آن ها (در دوزهای پایین) قبل از تزریق روزانه مورفین‌، تحمل و وابستگی به مورفین را بطور معنی داری کاهش داد. همچنین بیشترین کاهش تحمل در دقیقه 30 مشاهده گردید (P<0001). نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، می‌توان از داروهای فوق الذکر جهت کاهش تحمل و وابستگی به مورفین استفاده کرد.