طراحی و ارزیابی میکروپارتیکل های شناور دارای رهش کنترل شده از پیروکسیکام

Abstract

سابقه و زمینه: سیستم دارورسانی با ترکیبی از قابلیت شناوری و رهش ضربان دار میتواند به منظور رهش ﺗﺄﺧﻴﺮی دارو در قسمت فوقانی روده مورد استفاده قرار گیرد . هدف: هدف از این مطالعه تهیه میکروپارتیکل های پیروکسیکام برای رهش در مکان و زمان مناسب میباشد. روش: در مطالعه حاضر، میکروپارتیکل های شناور با رهش ضربان دار به روش دیفوزیون حلال شبه امولسیون، به جهت رهش پیروکسیکام در محل و زمان مشخص طراحی گردید. میکروپارتیکل های مذکور حاوی اودراژیت S100 (P) به عنوان پلیمر انتریک، پیروکسیکام (D) و مواد افزودنی هیدروفوب شامل منیزیم استئارات (MgSt)، استئاریک اسید (SA) یا تالک (Talc) میباشد. ﺗﺄﺛﻴﺮ مواد افزودنی هیدروفوب روی بازده تشکیل میکروپارتیکل های شناور، کارایی انکپسولاسیون دارو، دانسیته ظاهری ذره، حالت جامد داروی موجود در میکروپارتیکل ها، قابلیت شناوری و رهش دارو مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج: مواد افزودنی هیدروفوب مورد استفاده ﺗﺄﺛﻴﺮ بارزی روی شکل میکروپارتیکل های حاصل نداشت ولی اندازه ذره ای تحت ﺗﺄﺛﻴﺮ نوع و مقدار مواد افزودنی مصرفی قرار داشت. مواد افزودنی مصرفی با کاهش زمان سفت شدن دیواره میکروپارتیکل ها، باعث افزایش کارائی انکپسولاسیون دارو گردید. قابلیت شناوری میکروپارتیکل ها تحت ﺗﺄﺛﻴﺮ خصوصیات هیدروفوبیک مواد افزودنی و یکپارچگی پوسته میکروپارتیکل های حاصل بوده و به ترتیب زیر از حضور مواد افزودنی ﻣﺘﺄﺛﺮ گردیده است: D:P:MgSt>D:P:SA>D:P>D:P:Talc. در محیط مشابه روده ای شده ولی نوع مواد افزودنی مصرفی ﺗﺄﺛﻴﺮ بارزی در میزان رهش نشان نداده است. نتیجه گیری: میکروپارتیکل های حاوی منیزیم استئارات و اسید استئاریک، با قابلیت شناوری بالا و الگوی رهش مناسب، میتواند به عنوان سیستم دارورسانی شناور با رهش ضربان دار دارو برای کرونوتراپی بیماری ها و رهش دارو در زمان و محل مناسب مورد استفاده قرار گیرد.