بررسی تداخلات دارویی در پیوند پروتئینی سیرولیموس

Abstract

مقدمه: اتصال دارو به پروتئين هاي پلاسمايی يا بافتي، فاكتوری تاثيرگذار بر فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک آن است. به طوری که اثرات فارماكولوژيك دارو در بدن، در ارتباط نزديك با غلظت داروي آزاد در محل اثر مي باشد. هدف: هدف اين پروژه، بررسي ميزان پيوند پروتئيني سيروليموس به آلبومین و نيز بررسي تداخل پيوند پروتئيني سيروليموس با آنتي بيوتيك ها می‌باشد. اساس انتخاب آنتی بيوتيک ها، بالا بودن ميزان اتصال پروتئينی و تشابه ساختاری با داروی سيروليموس می‌باشد. آنتی بيوتيک‌های دارای ساختار ماکروليدی به عنوان کانديداهای مطرح جهت بررسی تداخل در پيوند پروتئينی مورد استفاده قرار گرفته اند. روش کار: غلظت‌هایµg/ml ۲، ۴، ۶، ٨ و۱۰ از داروی سیرولیموس به صورت جداگانه، با آلبومین انسانی با غلظت g/ml ۰/۰۴ به مدت یک ساعت در تماس قرار گرفتند تا پیوند بین دارو و آلبومین تشکیل شود. سپس داروی آزاد به روش اولترافیلتراسیون از محلول جدا گردید. فرایند مذکور در حضور آنتی بیوتیک‌های مورد استفاده با غلظت‌های معین انجام یافت. غلظت داروی آزاد، به کمک دستگاه HPLC سنجیده شد و پارامتر‌های مربوط به پیوند پروتئینی داروی سیرولیموس توسط نمودارهای Klotz و Scatchard مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: نتایج حاصله نشان داد که درصد اتصال پروتئینی سیرولیموس به آلبومین در غلظت‌های مورد استفاده، در محدوده ی 7/80-77% بوده و حضور آنتی بیوتیک‌های ماکرولیدی موجب کاهش درصد اتصال به 62-40% برای اریترومایسین، 70-38% برای کلاریترومایسین و 73-2/61% برای آزیترومایسین ‌گردیده است. همچنین تعداد محل‌های اتصال، کاهش و تمایل به اتصال، افزایش یافته است. تغییر درصد اتصال در همه ی موارد، معنی دار بوده (۰/۰۵ >p ) ولی میزان این تغییر به لحاظ کمی، برای آزیترومایسین، کمتر از دو داروی دیگر می‌باشد. بحث و بررسی: با توجه به نتایج حاصل، توصیه می‌گردد که پایش غلظت پلاسمایی سیرولیموس در مصرف همزمان با این داروها انجام یافته و در صورت لزوم، اقدام به تنظیم مجدد دوز گردد.