ارزیابی اثر تجویز داخل بطن مغزی کاربنوکسولون بر علائم قطع مصرف مورفین در موش صحرائی نر

Abstract

زمینه و هدف: مکانیسمهای دقیق وابستگی به اپیوئیدها و سندرم قطع مصرف هنوز به طور کامل شناخته نشده اند. از دیر باز مطالعات زیادی در رابطه با مواد وداروهایی که بتوانند این علایم را کاهش دهند صورت گرفته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر کاربنوکسولون نوعی مهار کننده ی اتصالات شکافی برعلایم قطع مصرف مرفين در موش صحرايي نر است. مواد و روشها: در این تحقیق از موش¬هاي صحرايي نر بالغ از نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 275- 225 گرم استفاده شد که حیوانات بطور تصادفی در 8 گروه( 8 n= ) قرار گرفتند. به منظور القای وابستگی مورفین به روش دوزهاي فزاينده در یک دوره ی 9 روزه به صورت زیر جلدی به هر حیوان تزریق شد (روز اول: mg/kg/12h5، روز دوم و سوم: mg/kg/12h 10، روز چهارم و پنجم: mg/kg/12h 15، روز ششم و هفتم: mg/kg/12h 20 و روز هشتم و نهم: mg/kg/12h 25). در روز نهم فقط دوز صبحگاهی مورفین تزریق شد. در روز نهم نیم ساعت بعد از آخرین دوز تزریق مورفین، به گروه کنترل سالین(ml/kg 1) و به 3 گروه درمانی به ترتیب کاربنوکسولون دردوزهایµg/kg100و 400 و 600 به صورت داخل بطن مغزی تزریق شده و مجددا نیم ساعت بعد به همه ی گروه ها نالوکسان(mg/kg, ip 4 ) تزریق گردیده و به مدت 60 دقیقه علایم سندرم محروميت شامل(پرش، ایستادن روی پاها، تیمار کردن آلت تناسلی، کشیدن شکم روی زمین و حرکات شبیه سگ خیس) ثبت شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که کاربنوکسولون نه تنها علایم قطع مصرف را به صورت جداگانه کاهش داد بلکه توانست علایم تام سندرم ترک را نیز به طور معنی داری کاهش دهد(001/0 P<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، کاربنوکسولون حتمالاً از طریق مهار اتصالات شکافی در کاهش علایم قطع مصرف مورفین موثر بوده است.