تهیه میکروسفرهای مخاط چسب معدی متفورمین با پلیمرهای کربوپل 934P و اتیل سلولز و ارزیابی خصوصیات و رهش آن ها

Abstract

سابقه و زمینه: در مطالعه حاضر، تهیه و ارزیابی میکروپارتیکل های مخاط چسب معدی داروی متفورمین هیدروکلراید به عنوان داروی مدل، برای طولانی نمودن زمان ماندگاری دارو در معده انجام گرفت. هدف: بررسی امکان طراحی دیسک ميکروپارتیکل ها و دیسک دو لایه ای مخاط چسب معدی متفورمین جهت تغییر سرعت انحلال ، افزایش جذب و بهره دهی درمانی دارو. روش کار: میکروپارتیکل ها با روش تبخیر حلال تهیه شدند. فرمولاسیون های مختلف دیسک میکروپارتیکل ها و دیسک های دولایه ای بوسیله کمپرس مستقیم تهیه شدند. در مطالعه حاضر، میکروپارتیکل های مخاط چسب معدی با نسبت های مختلف پلیمرها تهیه شدند و مطالعات مربوط به کارآیی بارگیری، میزان بارگیری دارو، اندازه ذرات، DSC ، قابلیت ریزش، درجه متورم شدن و pH سطحی،الگوی رهش دارو، قدرت مخاط چسبی و زمان ماندگاری معدی انجام گردید. نتایج: بهترین نسبت پلیمری کربومر به اتیل سلولز برای فرمولاسیون F2 با نسبت پلیمری (1:3) به دست آمد به طوری که دارای بازده تولید 98.8%، میانگین اندازه ذرات 933.25 میکرون و کارآیی بارگیری 98.44% می باشد. نتایج آزادسازی دارو نشان داد که رهش دارو از میکروپارتیکل ها نسبت به قرص تجاری آهسته تر است(p<0.05) . نتایج نشان دادند که میزان آزادسازی متفورمین از دیسک های حاصل از میکروپارتیکل ها مشابه میکروپارتیکل ها بوده ولی با دیسک های دولایه تهیه شده با کمپرس مستقیم متفاوت هستند. میکروپارتیکل ها خصوصیات مخاط چسبی و قابلیت ریزش خوبی را نشان دادند. در بررسي کينتيک آزادسازي دارو، بهترين مدل براي فرمولاسيون میکروپارتیکل ها مدل پپاس بدست آمد. نتایج بررسی مخاط چسبی نشان داد که زمان ماندگاری میکروپارتیکل های متفورمین تا 8 ساعت طولانی شده است؛ بنابراین ماندگاری بالایی را در بخش بالاتر دستگاه معدی-روده ای نشان می دهند. مطالعات هیستوپاتولوژی در مخاط معده موش صحرایی (مربوط به میکروپارتیکل ها) آسیبی در سلول های مخاط نشان ندادند. نتیجه گیری: میکروپارتیکل های مخاط چسب معدی به عنوان سیستم دارورسانی برای داروی متفورمین مناسب بوده و می توانند برای مدیریت مؤثر دیابت ملیتوس غیروابسته به انسولین بکار رود.