مطالعه اثرات مشتق سیلیکون دار کلوفیبرات (سیلافیبرات) بر آسیب ناشی ازاستامینوفن روی هپاتوسیتهای رت

Abstract

استامینوفن یا پاراستامول پرفروش ترین داروی OTC ضد درد است. با اینکه در مقادیر توصیه شده (1 گرم در هر دوز واحد و حداکثر 4 گرم در روز) داروی کم عارضه ای است، در مصرف بیش از مقادیر درمانی آسیب های شدید و کشنده ی کبدی را ایجاد می کند. سمیت با استامینوفن شایع ترین علت پیوند کبدی در آمریکا می باشد. ان استیل پارا بنزوکینون ایمین متابولیت سمی استامینوفن و عامل سمیت کبدی ناشی از آن می باشد. آنتی دوت اصلی دارو ان-استیل سیستئین می باشد که به عنوان پیش ساز گلوتاتیون با تجدید ذخایر آن کبد را در برابر آسیب ناشی از استامینوفن محافظت می کند. جایگزینی سیلیکون در داروها باعث بهبود خواص بیولوژیکی و کاهش سمیت آن می شود. سیلافیبرات ترکیب سیلیکونی حاصل از کلوفیبرات می باشد که اتم سیلیکون جایگزین اتم کلر شده است. در این مطالعه اثر حفاظتی سیلافیبرات روی سمیت کبدی القا شده با استامینوفن در هپاتوسیت های ایزوله رت بررسی شده است. روش کار: هپاتوسیت ها از رت های نر بالغ Sprague-Dawley که قبلا تحت درمان با بتا-نفتو-فلاون قرار گرفته بودند، با استفاده از متد پرفیوژن کبدی با محلول کلاژناز به دست آمده و سوسپانسیون های سلولی حاصله به مدت 30 دقیقه در شرایط O2 95% و CO2 5% قرار گرفتند. استامینوفن به منظور القا سمیت به سوسپانسیون ها افزوده شد و سیلافیبرات همزمان با استامینوفن به سوسپانسیون های سلولی اضافه شد. تولید گونه های فعال اکسیژن با استفاده از اسپکتروفلوریمتری DCFH-A، مرگ سلولی با تست تریپان بلو، پراکسیداسیون لیپیدی با اندازه گیری TBARS، میزان تخلیه GSH با اسپکتروفتومتری DTNB و پتانسیل غشاء میتوکندری با اندازه گیری فلورسانس Rhodamin 123 بررسی و تعیین گردید. نتایج: سیلافیبرات به طور قابل ملاحظه ای در جلوگیری از کاهش پتانسیل غشاء میتوکندری ها، مرگ سلولهای کبدی، جلوگیری از تشکیل گونه های فعال اکسیژن و پراکسیداسیون لیپیدی موثر بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این مطالعه می توان ادعا کرد که سیلافیبرات اثرات حفاظتی متعددی در آسیب های کبدی دارد. این اثرات می توانند ناشی از اثر آن در افزایش سطح GSH یا جلوگیری از کاهش مرگ و میر سلولی ناشی از پراکسیداسیون لیپیدی و استرس اکسیداتیو باشند.