فرمولاسیون و بررسی پایداری محلول خوراکی خود ریز امولسیون شونده لورازپام

Abstract

زمینه و هدف: داروهای متعلق به دسته دوم از طبقه بندی BCS (Biopharmaceutical Classification System)، محلولیت کمی در آب دارند و می توان جهت رفع این مشکل، فرآورده های خود ریز امولسیون شونده از آنها تهیه کرد. فرآورده های خود ریز امولسیون شونده، تحت رقیق سازی با فاز آبی، بطور خودبخود میکروامولسیون روغن در آب تشکیل می دهند. هدف از این مطالعه، تهیه محلول خوراکی خود ريز امولسيون شونده حاوي لورازپام و بررسی پايداري فرمولاسیون حاصل است که به منظور افزایش محلولیت و افزایش جذب خوراکی لورازپام صورت گرفته است. روش کار: محلولیت اشباع لورازپام در روغنهای کاپریول و میگلیول و سورفاکتانت لابراسول و کوسورفاکتانت های ترانسکیوتول و پلی اتیلن گلیکول400 و سولوفور پی، تعیین شد و ترکیبات مناسب جهت فرمولاسیون محلول خودریز امولسیون شونده لورازپام، انتخاب شدند. با استفاده از روش Box behnkenدر ابزار minitab فرمولاسیونهای مناسب بر اساس حاملهای انتخاب شده، طراحی و آزمایشهای درصد ترانس میتانس با استفاده از دستگاه انحلال و ضریب شکست نوری با استفاده از دستگاه رفراکتومتر و اندازه ذره ای با استفاده از دستگاه زتاسایزر، جهت انتخاب فرمولاسیونهای مناسب از میان فرمولاسیونهای طراحی شده، انجام شد. محلولیت لورازپام در فرمولاسیونهای منتخب اندازه گیری شد. جهت انجام آزمایشات پایداری، فرمولاسیونها به مدت 6 ماه در دو دمای C° 25 وC°40 قرار داده شدند. مقدار داروی باقیمانده در پایان ماه ششم، با استفاده از دستگاه HPLC تعیین شد. نتایج: بررسی ها نشان داد که محلولیت لورازپام در کاپریول به عنوان روغن و لابراسول به عنوان سورفاکتانت و ترانسکیوتول به عنوان کوسورفاکتانت بیشتر بوده و جهت طراحی فرمولاسیونها به کار رفتند. نتایج حاصل از تست ضریب شکست نوری جهت انتخاب فرمولاسیونهای مناسب، متمایز کننده نبوده و از نتایج حاصل از تعیین درصد ترانس میتانس به این منظور استفاده شد. در تعیین اندازه ذره ای، با افزایش نسبت لابراسول و ترانسکیوتول نسبت به روغن، اندازه ذره ای کاهش یافت. در سنجش میزان محلولیت و نیز پایداری لورازپام در فرمولاسیونهای مناسب در دمای C° 25، محلولیت و پایداری لورازپام، در فرمولاسیونهای دارای درصد بالای ترانسکیوتول، بیشتر بود اما در دمای C°40 به طور کامل تخریب شده بود. نتیجه گیری: فرمولاسیونهای خود ریز امولسیون شونده، می توانند محلولیت و پایداری داروهای کم محلول در آب مانند لورازپام را افزایش دهند.