بررسی اثر تزریق داخل بطن مغزی سلژیلین در پیشگیری از وابستگی به مرفین در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: مصرف مزمن اپيوئيد‌ها سبب القاي وابستگی به آنها مي‌شود. در وابستگي به اپيوئيدها مسيرهاي مختلف نوروني در سيستم عصبي مرکزي مطرح است که يکي از عمده ترين آنها مسير دوپامينرژيک است، نتايج بررسيهاي محققين حاکي از کاهش آزادسازي دوپامين در مسير دوپامينرژيک واقع در هسته آکومبنس در خلال قطع مصرف اپيوئيدها مي باشد. سطح دوپامين مغزي در طي مصرف حاد مورفين افزايش و بعد از قطع مصرف مزمن مورفين کاهش نشان مي دهد. هدف: هدف اصلي از اين مطالعه بررسي اثر تزريق داخل بطن مغزي سلژيلين در پيشگيري از وابستگي به مورفين در موش صحرائي نر مي باشد. روش کار: حيوانات (رت نر٬ نژاد wistar در محدوده‌ وزني g300-250 و با سن مشابه) به 6 گروه هشت تايي تقسيم شده و روزانه رژيم‌هاي زير را دريافت کردند: سالين با دوز (ml/kg 1) به صورت داخل صفاقی: سالين (µl/rat 5) به صورت داخل بطن مغزی + مرفين به روش دوزهای فزاينده به صورت زير جلدی: سلژيلين (µl/rat ,i.c.v 5/µg 25و 50 و 100) + مرفين به روش دوزهای فزاينده به صورت زير جلدی: موًثرترين دوز سلژيلين (l/rat ,i.c.vµ 5/µg 50) به تنهايي. برای ارزيابی ميزان وابستگی يک دوز نالوکسان (,ip mg/kg 4) بطور داخل صفاقی 1 ساعت بعد از آخرين دوز مرفين در روز 9 تزريق شد و علائم سندرم ترک Genital grooming, Rearing, Jumping, Wet dog shake ,Writhing (Abdomen), که نشانگر ما جهت ارزيابی وابستگی است به مدت 60 دقيقه ثبت گرديد. نتايج: سلژيلين با دوز های (l/ratµ 5/gµ 25و50 و100 ) به صورت داخل بطن مغزی، به طور معنی داری تعداد رفتارهای پرش، مدت زمان تيمار آلت تناسلی، دفعات کشيدن شکم روی زمين و حرکت سگ خيس مانند را کاهش داده است. مصرف سلژيلين به تنهايی تداخل و تاًثيری بر ميزان علائم سندرم ترک نداشته و در هيچکدام از تست ها تفاوت معنی داری با گروه سالين ديده نشد. در مجموع نتيجه مي گيريم که سلژيلين در دوزهای (l/ratµ 5/gµ 25و50 و100 ) به صورت داخل بطن مغزی، توانست سبب پيشگيری از وابستگی به مرفين و کاهش علائم سندرم ترک که نشان گر ما جهت وابستگی می باشند، شود.