طراحی میکروپارتیکل های مفنامیک اسید با اتیل سلولز و استو فتالات و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها

Abstract

مفنامیک اسید یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی می باشد که برای درمان درد های متوسط نظیر درد های قاعدگی ودندان درد به کار می رود. هدف این بررسی ، فرمولاسیون و ارزیابی تاثیر میکروانکپسولاسیون مفنامیک اسید با پلیمرهای اتیل سلولز و استو فتالات سلولز به روش امولسیون ساده (O1/O2) بر روی آهسته رهش نمودن دارو بود. در ابتدا میکروپارتیکل های مفنامیک اسید با هر یک از این دو پلیمر به تنهایی و سپس با مخلوط هر دو پلیمر تهیه شدند. روش و مواد بکار رفته این میکروپارتیکل ها با روش تبخیر حلال (ESE) بدست آمدند. سیستم حلال شامل استون و اتانول بود. سوسپانسیون دارو و پلیمر در حلال مشترک به عنوان فاز داخلی (O1) و پارافین به عنوان فاز خارجی (O2) انتخاب شد، از اسپان 80 نیز به عنوان امولسیفایر استفاده شد. سه فرمولاسیون با نسبت های دارو به اتیل سلولز 10.25 ،10.5 ،10.75 ، سه فرمولاسیون با نسبت های دارو به استو فتالات سلولز 10.75 ،11، 11.25 و یک فرمولاسیون به نسبت دارو به پلیمرهای اتیل سلولز و استوفتالات سلولز 10.20.2 ساخته شد. بعد از تهیه این فرمولاسیون ها، میکرو پارتیکل های بدست آمده از لحاظ میزان بارگیری، کارآیی بارگیری، بازده تولید و اندازه ذره ای مورد بررسی قرار گرفت .آنالیز های Scanning Calormetric) Diffraction)DSC FTIR (Fourier Transform Infrared Spectroscopy) و Diffractometry) ( X-ray XRD نیز بر روی این میکروپارتیکل ها صورت گرفت و نتایج تمامی این بررسی ها با نتایج کپسول تجاری مفنامیک اسید موجود در بازار مقایسه شد.در ادامه به بررسی رهش میکروپارتیکل های ساخته شده در محیط بافر تریس به همراه SLS (0.05 9=pH) طبق فارماکوپه USP پرداخته شد.طبق نتایج بدست آمده از بین فرمولاسیون های تهیه شده، فرمولاسیون F1 اتیل سلولز که در آن نسبت پلیمر به دارو 0.251 است و فرمولاسیون F 3 استوفتالات سلولز که در آن نسبت پلیمر به دارو 1.251است به عنوان فرمولاسیون منتخب انتخاب شد .میزان داروی بارگیری شده آنها به ترتیب 60.96%، 43.22% و میزان کارآیی بارگیری 76.2%، 97.25% و اندازه ذرات آنها 358.84 و436.41 میکرون به دست آمد . با بررسی طیف های DSC،FTIR ، XRD مشاهده شد که پیک مفنامیک اسید ، در تمام فرمولاسیون ها کاملا پایدار باقی ماند و فقط گاهی از شدت پیک کاسته شد یعنی پروسه ی میکروانکپسولاسیون سبب تغییر در حالت کریستالی دارو نشد . بحث و بررسی در بررسی رهش فرمولاسیون های ساخته شده مشاهده شد که فرمولاسیونی که با هر دو پلیمر تهیه شده بود دارای رهشی بسیار آهسته تر از کپسول تجاری موجود در بازار بود.از سوی دیگر کینتیک آزادسازی دارو در تمامی فرمولاسیون های ساخته شده ، با برازش مدل های مختلف کینتیک و در نظر گرفتن بالاترین r2، مدل پپاس بدست آمد که در مورد کپسول تجاری نیز همین نتیجه بدست آمد. نتیجه گیری . آزادسازی دارو در میکروپارتیکل های اتیل سلولزی آهسته تر از میکروپارتیکل های استوفتالات سلولزی بود. میکروسفرهای استوفتالات سلولزی رهش انفجاری بسیار بالایی را نشان دادند. با پلیمر اتیل سلولز نیز امکان آهسته کردن آزادسازی دارو وجود دارد ولی غلظت پلیمر مورد استفاده زیاد خواهد بود . اما با مخلوط دو پلیمر (اتیل سلولز و استوفتالات سلولز) امکان ایجاد رهش تدریجی دارو همراه با حداقل غلظت پلیمر وجود دارد.