بررسی تاثیر ماکرومولکولهای آنیونی بر نفوذ پذیری روده ای فوروسماید

Abstract

زمينه و هدف: امروزه يکي از موضوعات مورد توجه در علم داروسازي تلاش در جهت بهبود نفوذ و جذب داروها می باشد. هدف اين تحقیق بررسي میزان نفوذپذیری روده ای فورسمايد در حضور ماکرومولکولهاست. اين بررسي براساس پدیده دونان است و همچنین تأثیر احتمالی ماکرومولکول ها روی اتصالات محکم بین سلولی (Tight Junction ها) صورت گرفته است. اساس انتخاب ماکرومولکول ها بار يوني آن است روشها: برای انجام آزمایشات از تکنیک پرفیوژن روده به روش یک بار عبور استفاده شده است. در این روش 10 سانتیمتر از ژژونوم رت بیهوش کانوله شد و محلول از این قسمت کانوله عبور داده شد. جهت انجام آزمایشات غلظت های 31/3 و 62/6 میلیگرم در لیتر فورسماید در حضور غلظت های 1/0%، 2/0% و 5/0% سدیم کربوکسی متیل سلولز و سدیم آلژینات مورد استفاده قرار گرفت، ضمناً در تمام آزمایشاتmg/L 250 فنل رد به عنوان معرف غیر قابل جذب جهت تصحیح غلظت خروجی دارو استفاده گردید. سرعت پرفیوژن ml/min 2/0 و مدت زمان نمونه گیری 90 دقیقه بود. نمونه های خروجی در فواصل 10 دقیقه ای برای اندازه گیری مقدار داروی باقی مانده جمع شده و توسط HPLC تعیین مقدار شد و نهایتاً Peff (نفوذپذیری مؤثر روده ای) محاسبه گردید. نتايج و بحث: نتايج حاصله نشان داد که افزايش غلظت پليمر سدیم کربوکسی متیل سلولز، میزان نفوذپذیری روده ای داروي مورد نظر را به طور معنی داری افزايش مي¬دهد (001/0 Pvalue<) ولی افزایش معنی داری در نفوذپذیری توسط سدیم آلژینات فقط در غلظت 1/0% مشاهده گردید (001/0 Pvalue<) و در غلظت های 2/0% و 5/0% پلیمر، نفوذپذیری کاهش یافت. افزایش نفوذپذیری با پديده دونان و تأثیر ماکرومولکول آنیونی روی اتصالات محکم بین سلولی با واکنش با یون کلسیم قابل توجيه است يعني پلي الكتروليت آنيوني باعث افزايش نفوذ داروي آنيوني مي گردد، و کاهش نفوذپذیری در غلظت های بالای آلژینات بدلیل ویسکوزیته بالای محلول و کاهش سرعت انتشار دارو به سمت غشای جذبی است. نتيجه گيري: بر اساس نتايج به دست آمده ماکرومولکولهاي آنيوني تا یک غلظت خاصی مي توانند به عنوان افزاينده هاي جذب در فرمولاسيون داروهاي آنيوني مورد استفاده قرار گيرند.