طراحی نانوپارتیکل و میکروپارتیکلهای مرکب تئوفیلین انیدر و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها

Abstract

تئوفيلين يک مشتق گزانتيني است که بطور وسيع بعنوان يک برونکوديلاتور موثر در درمان بيماران آسمي بکار مي رود. تئوفيلين براي پروفيلاکسي و درمان بيماران آسمي بسيار حاد استفاده مي گردد. در اين مطالعه، ميکروپارتيکل هاي کلاسيک، نانوپارتيکل ها و ميکروپارتيکل هاي مرکب انکپسوله شده ي حاصل از تئوفيلين انيدر با اتيل سلولز و پلي کاپرولاکتون (به عنوان مواد طولاني کننده رهش) با روش امولسيون مضاعف به روش تبخير حلال (ESE) تهيه شدند. هدف از اين بررسي، در ابتدا انکپسولاسيون نانوپارتيکل هاي پليمري به روش امولسيون مضاعف (w/o/w) با استفاده از يک پليمر نامحلول در آب و انتخاب حلال آلي مناسب بوده و سپس ارزيابي تاثير ميکروانکپسولاسيون نانوپارتيکل ها بر روي کاهش رهش انفجاري بود. سيستم حلال، در ميکروپارتيکل ها و نانوپارتيکل ها به ترتيب اتيل استات و دي کلرومتان بود. در اين بررسي فرمولاسيون ها با نسبت هاي مختلف دارو به پليمر تهيه شدند و تاثير آن بر روي کارايي بارگيري، راندمان توليد، اندازه ي ذره اي اندازه گيري شد. همچنين با کمک آناليزهاي پتانسيل زتا، (DSC)Diffrential Scaning Calorimetry ، X-ray Differential (X-RD) ،Fourier Transform Infrared spectroscopy (FTIR) خصوصيات ماتريکس هاي پليمري مطالعه گرديد. بررسي آزاد سازي دارو دربافر اسيدي (2/1 = pH) و بافر بازي(4/7 = pH) انجام گرديد. در اين تحقيق نانوپارتيکل ها و ميکروپارتيکل هاي مرکب کمترين رهش انفجاري (به ترتيب 35/1% و 13/7%) را نشان دادند. در ميکروپارتيکل هاي متداول، بهترين نسبت دارو به پليمر، فرمولاسيون F3 بود. F3 ، کمترين رهش انفجاري (81/37%)، کارايي بارگيري بالا (88/95%) و t50% بالايي از خود نشان داد. در خصوص نانوپارتيکل ها، فرمولاسيون F4 بازده توليد (8/40%)، کارآيي بارگيري (05/99%) بالا و اندازه ذره اي کوچک تر (756 نانومتر) از دو فرمولاسيون ديگر نانوپارتيکل و عدم وجود رهش انفجاري از خود نشان داد و بعنوان فرمولاسيون منتخب نانوپارتيکل ها در نظر گرفته شد. در مورد ميکروپارتيکل مرکب، فرمولاسيون F9 ، به دليل کارايي انحلال 15/18%، کارايي بارگيري (65/57%) و اندازه ي ذره اي بزرگتر (696/17 ميکرون) به عنوان ميکروپارتيکل مرکب منتخب برگزيده شد. با بررسي طيف هاي XRD، DSCو FTIR مشاهده گرديد که تئوفيلين در همه ميکروسفرها، حالت کريستالي خود را مشابه پودر خالص دارو (پيک هايي با ارتفاع و سطح کمتر در نسبت هاي دارو به پليمر کمتر) نشان داده است. در بررسي کينتيک آزاد سازي دارو، با مقايسه داده هاي مربوط به رهش دارو به مدل هاي کينتيکي، بهترين مدل با r2 بالا مدل پپاس براي همه فرمولاسيون ها بدست آمد. مکانيسم آزادسازي دارو به صورت انتشار و فرسايش بود.