بررسی شدت واکنش به درد ناشی از تزریق بی حسی موضعی در نواحی مختلف حفره دهان کودکان

Abstract

زمينه و اهداف: هدف اين مطالعه بررسي شدت واكنش به درد ايجاد شده ناشي از تزريق ماده بي حسي در نواحي مختلف حفره دهان كودكان است. مواد و روشها: نمونه هاي اين مطالعه 155 كودك بين 3 تا 11 الي بودند كه براي انجام درمانهاي دندانپزشكي به دانشكده دندانپزشكي تبريز مراجعه مي كردند، نمونه هاي مورد مطالعه جزء درجة 3 و4 فرانكل بودند. سپس براي هر نمونه بسته به ناحية درمان، تزريق مربوطه به آن نيز صورت مي گرفت و بر اساس مقياسSEM ، واكنش كودك ارزيابي و سپس ثبت مي گرديد. يافته ها: از بين 7 تكنيك تزريق انجام شده تزريق بلاك عصب نازوپالاتين (1/3±5/9) و گريتر پالاتين (07/1±6/7) با بيشترين شدت واكنش و نهايتاً كمترين شدت واكنش را بلاك عصب آلوئولر تحتاني (2/2±7/5) داشت (003/0=p) و با افزايش سن شدت واكنش به درد بطور معني دار آماري كاهش پيدا مي كرد (001/0p< و 34/0-=(pearson)r) تفاوت معني دار آماري بين دو گروه دختر و پسر و همچنين دو تكنيك انفليلتره و بلاك با ميزان واكنش به درد وجود نداشت 39/0=جنس p و 95/0= تكنيك تزريقp). تزريق بي حسي در فك بالا (6/2±02/7) با شدت واكنش بيشتري نسبت به فك پايين (1/2±7/5) همراه بود (002/0=p) همچنين در تزريق انفيلتره موضعي، قدام فك بالا (61/0±87/8) با بيشترين و خلف فك بالا (6/1±57/4) با كمترين شدت واكنش همراه بود (001/0p<). نتيجه گيري : در رعايت ترتيب طرح درمان اولويت دار بهتر است ابتدا با تزريق انفيلتره موضعي در خلف فك بالا شروع كرد و نهايتاً به قدام فك بالا پرداخت.