مقایسه رادیوگرافی پری آپیکال معمولی و رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم تفریقی در تشخیص دنسیتی، با و بدون بهبود تصویر

Abstract

با وجود وضوح بالای رادیوگرافی پریآپیکال لازم است که برای مشاهده تغییر دنسیتی، رسوب یا از بین رفتن مواد معدنی به اندازه 40%-30% صورت گیرد و نیز مشاهده و تشخیص تغییر در رادیوگرافی مستلزم گذشت زمان است. بنابراین برای ارزیابی تغییرات جزئی نیاز به تکنیکهای دقیقتری میباشد. رادیوگرافی دیجیتال تفریقی یکی از روشهایی است که برای تشخیص و بررسی ضایعات پریودنتال و پوسیدگیهای با پیشرفت آهسته و ارزیابی تغییرات کم در موقعیت کندیل و سطوح مفصلی به کار میرود. استفاده از روشهای دیجیتال تفریقی (Digital subtraction) تغییرات در حدود 5% را هم قابل مشاهده میکند. از مزایای این تکنیک استفاده از ابزارهای کامپیوتری در بهبود روند تشخیص میباشد. روش کار و مواد: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی یک عدد مندیبل خشک بیدندان انسان انتخاب شد و رادیوگرافی پریآپیکال معمولی از نواحی قدامی، راست خلفی و چپ خلفی با افزودن ورقههای آلومینیومی تا 32 لایه تهیه شد. تصاویر با دوربین، دیجیتالی شدند و تصاویر تفریقی با نرمافزار فوتوشاپ تهیه شدند. سه مشاهدهگر رادیوگرافیها و تصاویر دیجیتال بدون بهبود و با بهبود را مشاهده کردند و در هر لایه که شکل آلومینیوم را به طور کامل دیده میشد را یادداشت کردند. یافتهها: آنالیز واریانس یکطرفه نشان داد که اختلاف آماری معنیداری در تشخیص تغییرات بین دو روش رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم تفریقی بدون بهبود تصویر و رادیوگرافی معمولی وجود دارد (0/001=P). اختلاف بین رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم تفریقی بدون بهبود تصویر و رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم تفریقی با بهبود تصویر به لحاظ آماری معنیدار نیست (0/25=P). نتیجهگیری: رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم تفریقی بهتر از رادیوگرافی پریآپیکال معمولی افزایش دانسیته در استخوان را نشان میدهد و تغییرات کنتراست باعث بهبود روند تشخیص میگردد.