مقایسه بالینی پیوند بافت همبند تحت اپیتلیالی با یا بدون استفاده از پلاسمای غنی از فاکتورهای رشد در پوشش ریشه های عریان شده

Abstract

ارزیابی های قبلی نشان داده اند که پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی روند ترمیم بافت نرم را بهبود می بخشد. هدف این مطالعه بالینی کنترل شده تصادفی، ارزیابی ت‌أثیرپیوند بافت همبند تحت اپیتلیالی در جراحی پوشش ریشه با و بدون استفاده از پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی می باشد. مواد و روشها: 20 ناحیه به صورت جفت در 6 بیماز دارای تحلیل بافت لثه ای از نوع کلاس I و II میلر، با عمق بزرگتر از 3 میلیمتر تحت درمان قرار گرفت. در نواحی تست به همراه پیوند بافت همبند تحت اپیتلیالی از پلاسمای غنی از فاکتورهای رشدی (PRGF) استفاده شد و نواحی کنترل تنها با کمک پیوند بافت همبند تحت اپیتلیالی درمان گردید. متغیرهای مورد مطالعه عبارت بودند از: عمق تحلیل، میزان پوشش سطوح عریان ریشه، عرض تحلیل، عرض لثه کراتینیزه، عرض لثه چسبنده ، سطح چسبندگی بالینی و عمق پاکت.بیماران تحت درمان، سه ماه بعد از جراحی تحت کنترل و ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات جمع آوری شده با کمک نرم افزار SPSS شماره 13 وآزمون two sample t-test مورد آنالیز قرار گرفتند. نتایج حاصل از آنالیز درون گروهی متغیرها نشان داد که هر یک از روشهای مورد مطالعه به طور معنیداری باعث کاهش عمق و عرض تحلیل، افزایش لثه کراتینیزه و لثه چسبنده ، بهبود حد چسبندگی کلینیکی 3 ماه پس از جراحی شدند، در حالیکه در هیچ از روشهای مورد مطالعه اختلاف معنیداری بین میزان عمق پاکت در زمان قبل از جراحی و 3 ماه پس از جراحی وجود نداشت.در انتهای مطالعه هیچگونه تفاوت معنیداری در متغیرهای مورد مطالعه بین دو گروه تست و کنترل مشاهده نشد.نتیجه گیری:استفاده از پیوند بافت همبند تحت اپیتلیالی با و بدون PRGF)) ،در درمان پوشش ریشه موفقیت آمیز بود ولی تفاوت معنیداری از لحاظ نتایج درمان بین دو گروه تست و کنترل مشاهده نشد.