مقایسه مقاومت در برابر دمینرالیزاسیون مینای اطراف براکت های ارتودنسی با استفاده از لیزر، فلوراید و به صورت ترکیبی

Abstract

دمینرالیزاسیون مینای اطراف براکتها یکی از مشکلات درمانهای ارتودنسی است که میتواند منجر به برخی نواقص زیبایی بعد از خاتمه درمان یا درمانهای ترمیمی مختلف شود. علاوه بر رژیم معمول فلوراید، در سالهای اخیر، استفاده از لیزر برای پیشگیری از بروز ضایعات پوسیدگی نتایج مثبتی در بر داشته است. با توجه به عدم بررسی اثر لیزر Er,Cr:YSGG در پیشگیری از دمینرالیزاسیون مینای اطراف براکتهای ارتودنسی، تحقیق حاضر با هدف مقایس‌ میزان مقاومت دمینرالیزاسیون مینای اطراف براکتهای ارتودنسی با استفاده از لیزر، فلوراید و به صورت ترکیبی انجام شد. مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، 60 دندان پرمولر انسانی سالم انتخاب و بعد از براکتگذاری به صورت تصادفی در 4 گروه کاربرد ژل فلوراید APF، تابش لیزر، تابش لیزر + فلوراید و گروه شاهد قرار گرفتند (15= n). تابش لیزر Er,Cr:YSGG با انرژی mJ 12/5 در هر پالس بدون کاربرد اسپری آب و فلوراید به مدت 4 دقیقه در سطح دندانها به کار رفتند. نمونهها برای انجام فرآیند دمینرالیزاسیون، در محلول بافر استات با pH برابر 4/8 به مدت 10 روز نگهداری و میزان کلسیم آزاد شده با روش atomic absorption spectrometry اندازهگیری شد. مقادیر کلسیم در گروههای مختلف با آزمون آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی Tukey ارزیابی شد. یافتهها میزان حلالیت کلسیم درگروه فلوراید برابر PPM 6/521/24، در دندانهای تحت تابش لیزر برابر PPM 6/660/64، ، در دندانهای تحت درمان لیزر + فلوراید PPM 6/210/77 و در گروه کنترل برابر PPM 7/090/56 PPM برآورد گردید. فقط تفاوت دو گروه دریافت کنند لیزر + فلوراید و نمونههای شاهد از نظر آماری معنیدار (0/029= p) و در سایر موارد تفاوتهای آماری معنیداری بین گروهها دیده نشد. نتیجهگیری: کاربرد موضعی فلوراید به دنبال تابش لیزر منجر به افزایش میزان مقاومت در برابر اسید در مقایسه با گروه کنترل گردید. هر چند میزان مقاومت در برابر دمینرالیزاسیون مینای دندان بعد از استفاده از لیزر و یا فلوراید به تنهایی از نظر آماری معنی دار نبود، انجام مطالعات بیشتر با استفاده از پارامترهای متفاوت دیگر توصیه می شود.