تاثیر کرونوئیدوتومی در پیشگیری از ریلاپس بعد از جراحی استئوتومی ورتیکال راموس داخل دهانی

Abstract

استئوتومی عمودی راموس از طریق داخل دهان (IVRO) یکی از تکنیک های اصلی در درمان پروگناتیسم است. مزایای این روش، بروز کمتر آسیب عصب آلوئولار تحتانی و سادگی تکنیکی است. تاثیر عضله تمپورال بر عود منجر به ابداع تغییراتی شده است که شامل برش کامل عضله از محل اتصال آن به کورونوئید یا قطع کامل کورونوئید می باشد. استفاده از روش اخیر توسط برخی جراحان در موارد با عقب کشی های وسیع توصیه شده و بطور مرسوم کاربرد ندارد. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر کورونوئیدوتومی بر مهار عود پس از IVRO بوده است. مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، 60 کاندید روش IVRO بعلت پروگناتیسم فک تحتانی در بیمارستانهای امام رضا، زکریا، نجات و شهریار تبریز طی مدت 21 ماه بررسی شدند. این بیماران بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه مورد که تحت IVRO بهمراه کورونوئیدوتومی قرار گرفت‌؛ و گروه شاهد که تنها تحت IVRO قرار گرفت. میزان عود پس از یک سال بر اساس رادیرگرافی لترال سفالومتری تعیین و بین دو گروه مقایسه گردید. متغیر ها با استفاده از Independent Sampeles T-test و یا Mann-Whitney U-test و Fisher's Exact Test و با استفاده از برنامه آماری SPSS نسخه 15 مقایسه شدند. نتایج در صورت دارا بودن 5 0/ 0 => P از نظر آماری معنی دار شناخته شدند. عود چشمگیر، مقادیر بالای 30 درصد عقب کشی اولیه درنظر گرفته شد. نتایج: پیگیری در 27 بیمار گروه مورد، 12 مذکر و 15 مونث با سن متوسط 2/921/6 سال و 29 بیمار گروه شاهد، 13 مذکر و 16 مونث با سن متوسط 3/520/7 سال مقدور شد. در گروه مورد، متوسط میزان ریلاپس یک سال پس از عمل جراحی در نقطه B، منتون و پوگونیون بترتیب 2/1، 1/9 و 1/8 میلی متر و در زوایای ANB و SNB بترتیب 1/7 و 1/3 درجه بود. این مقادیر در گروه شاهد بترتیب 2/5، 2/3 و 2/3 میلی متر و 1/9 و 1/4 درجه بود. متوسط میزان ریلاپس در نقطه پوگونیون در گروه مورد بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود و این تفاوت در نقاط B و منتون از نظر آماری درحد مرزی قرار داشت. ریلاپس چشمگیر در نقاط مختلف در گروه مورد در 44/4 تا 70/4 درصد و در گروه شاهد در 62/1 تا 72/4 درصد موارد وجود داشت که از این نظر، تفاوت معنی دار آماری مشاهده نشد. در هر دو گروه رابطه مستقیم قوی و معنی داری بین میزان ریلاپس یک سال پس از جراحی و میزان عقب کشی اولیه وجود داشت. نتیجه گیری: براساس نتایج مطالعه ما، IVRO همراه با کورونوئیدوتومی در درمان پروگناتیسم فک کمی بهتر از IVRO به تنهایی است. در این زمینه مطالعات بیشتری توصیه می گردد.