مقایسه آزمایشگاهی ثبات رنگ پلی متیل متاکریلات و پلیمر با بیس نایلون

Abstract

بررسی ثبات رنگ مواد استفاده شده برای ساخت بیس پروتز های کامل وپارسیل متحرک ، اطلاعات مهمی در رابطه با سرویس دهی کلینیکی آن ها ارائه می دهد. هدف ازاین مطالعه، بررسی ثبات رنگ پلی متیل متاکریلات معمولی و پلیمر نایلونی به عنوان مواد سازنده بیس پروتز های متحرک در آزمایشگاه بود. مواد و روش کار : در این مطالعه تعداد 20 نمونه از یک نوع پلیمرنایلونی (Bre.flex Bredent, GmbH&Co KG,Senden Germany) ورزین آکریل پختنی (Triplex:Ivoclar Vivadent AG Schaan/Lichtenstein) طبق دستور کارخانه سازنده تهیه شدند. نمونه ها در سیستم CIELAB و توسط یک اسپکتروفتومتر (xrite SP64 Spectrophotometer) در ابتدای آزمون و پس از 100و200 ساعت تابش اشعه UV و ترموسیکل مورد بررسی قرارگرفتند. ثبات رنگ دو گروه توسط آنالیز واریانس یکطرفه (ANOVA) و آزمون تعقیبی t Paired جهت تعیین اختلاف معنی دار (p<0.05) مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها : پس از 100 ساعت تابش اشعه و ترموسیکل در هر دو ماده 1 < E و محسوس بود. پس از 200 ساعت تابش اشعه و ترموسیکل، درخشندگی هر دو ماده کاهش یافت. تغییرات آکریل در 100 ساعت اول تابش اشعه در محورa به سمت کرومای قرمزودر 200 ساعت به سمت کرومای سبز، در محور b در 100 ساعت به سمت کرومای زرد و در 200 ساعت به سمت کرومای آبی بود. در نایلون در 100 ساعت اول تابش اشعه در محورa به سمت کرومای قرمزو در 200 ساعت به سمت کرومای سبز بود، درمحور b نیز تغییرات به سمت کرومای زرد بود. به طور کل تغییرات کروماتیک آکریل محسوس تر بود. نتیجه گیری : Accelerated aging ، ثبات رنگ آکریل و نایلون را تحت تاثیر قرار داد ولی در پایان آزمایش ثبات رنگ هر دو ماده از لحاظ کلینیکی قابل قبول بود ( 3/7 > E. بنابر این کاربرد نایلون به عنوان بیس دنچر مقدور می باشد.