مقایسه میزان و شدت پارگی مخاط بینی در دو روش داخلی و خارجی استیوتومی طرفی بینی بااستفاده از اندوسکوپ

Abstract

یک استیوتومی طرفی دقیق و قابل تکرار ضرورت رینوپلاستی موفقیت آمیز است. عموما دو تکنیک اساسی در این زمینه معرفی شده اند: روش خارجی همراه با سوراخ سازی و روش داخلی بصورت ممتد. هنوز در زمینه مناسب بودن هر یک از این روش ها از نظر عوارض پس از عمل و رضایتمندی بیماران مباحثه وجود دارد. پارگی مخاط بینی در این مقایسه نقش اساسی دارد. هدف از این مطالعه مقایسه این دو تکنیک با استفاده از ارزیابی اندوسکوپیک پارگی مخاط بینی پس از استیوتومی انجام شده با استفاده از یکی از این دو تکنیک بدون آگاهی از گروه بندی بوده است. مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی، 30 نفر کاندید جراحی الکتیو بینی (محدوده سنی 20 تا 30 سال) در مرکز آموزشی امام رضا تبریز، طی مدت 12 ماه بررسی شدند. در هر بیمار استیوتومی خارجی در یک سمت بینی و استیوتومی داخلی در سمت دیگر بوسیله متخصصی که در هر دو روش تبحر داشت، انجام شد. بصورت ناآگاهانه از گروه بندی بیمار، محققی دیگر با استفاده از اندوسکوپی بینی، پارگی های مخاطی بینی را یافته و اندازه آنها را در واحد میلی متر گزارش نمود. داده ها در این مطالعه با استفاده از Mann-Whitney U-test یا Paired T testمقایسه شدند. نتایج: در مجموع 30 بیمار، 10 مذکر و 20 مونث با سن متوسط 36/347/26 (30-20) سال وارد این مطالعه شدند. پارگی مخاط بینی در روش استیوتومی داخلی در تمام موارد گزارش شد، در حالی که در گروه استیوتومی خارجی این میزان 90% بود (24/0=p، 11/1=نسبت بخت، 25/1-99/0=دامنه طمینان 95%). میانه طول پارگی مخاطی در موارد با استیوتومی داخلی 9 میلی متر (1=IQR) و در موارد با استیوتومی خارجی 4 میلی متر (1=IQR) بود. این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (001/0>p). تحلیل داخل گروهی بر اساس سن و جنس بیماران ارتباط معنی داری را با فراوانی یا شدت پارگی مخاط بینی نشان نداد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استیوتومی داخلی در بیمارانی که تحت جراحی الکتیو بینی قرار می گیرند، در مقایسه با تکنیک خارجی بطور معنی داری آسیب مخاط بینی شدیدتری ایجاد می کند.