اثر حرارت قبل از پلیمریزاسیون نوری کامپوزیت های با بیس سایلوران بر شکل گیری درز در لبه ترمیم های کلاس پنج

Abstract

انقباض پلیمریزاسیون، عامل عمده مشکلات ترمیم های کامپوزیتی به خصوص ترمیم های مستقیم خلفی است و تلاش برای یافتن راهی برای غلبه بر آن و در نتیجه بهبود تطابق مارجینال زمینه ساز تحقیقات متعددی بوده است.هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر حرارت دادن کامپوزیت های با بیس سایلوران قبل از پلیمریزاسیون نوری، بر شکل گیری گپ در مارجین ترمیم های کلاس V بود. مواد و روش ها: روی سطح باکال 46 نمونه دندان گاوی سالم، حفرات کلاس پنج استاندارد تراشیده شده و سپس به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شد: گروه اول استفاده از سیستم باندینگ سایلوران و ترمیم حفره با کامپوزیت با بیس سایلوران در دمای اتاق. گروه دوم استفاده از سیستم باندینگ سایلوران و ترمیم حفره با کامپوزیت با بیس سایلوران حرارت داده شده در حمام آب گرم 54 درجه سانتیگراد به مدت 10دقیقه. در نهایت نمونه ها به صورت باکولینگوالی برش داده شده و تصویر آن زیر استریومیکروسکوپ مورد بررسی قرار گرفت. به وسیله نرم افزار اختصاصی، گپ موجود در حدفاصل ترمیم-دندان در 3 نقطه خارجی، میانی، داخلی اندازه گیری شد و عرض درز اندازه گیری شده در گروه اول و گروه دوم باهم مقایسه شد. و نیز عرض درز اکلوزالی و ژنژیوالی درون هرگروه باهم مقایسه شده است. داده ها بعد از محاسبه میانگین و انحراف معیار تحت آنالیز آماری با آزمون Two factor ANOVA test با استفاده از نرم افزار SPSS17 قرار گرفتند ، سطح معنی داری 0.05= در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین اندازه گپ مارجینال در گروه حرارت داده نشده ( 3.83 12.74) به طور معنی داری بیشتر از میانگین این اندازه در گروه حرارت داده شده (2.07 7.65) بود (0.001> P) . ولی تفاوت بین مارجین های اکلوزالی و ژنژیوالی معنی دار نبود ( 0.61 P =). اثر تعاملی heating و منطقه مارجین(نوع * گروه) هم معنی دار نبود ( 0.31 P =). نتیجه گیری: حرارت دادن کامپوزیت های سایلوران بیس قبل از پلیمریزاسیون نوری آنها، موجب کاهش اندازه گپ ایجاد شده در حدفاصل ترمیم و دندان در حفرات کلاسVمی شود