| dc.description.abstract | هدف: امروزه فتودینامیک تراپی به عنوان روشی جهت آلودگی زدایی باکتریال ایمپلنت های مبتلا به پری ایمپلنتایتیس معرفی شده است. علیرغم اختلافات موجود در مورد تأثیر استفاده از این روش در درمان بیماری های پری ایمپلنت، هدف این مطالعه بررسی کارایی فتودینامیک تراپی بعنوان مکمل دبریدمان مکانیکی جهت بهبود پارامترهای کلینیکی وسطح سایتوکاینهای آن در مایع سرویکولار اطراف ایمپلنت((PICF میباشد.روش انجام مطالعه: تعداد 49 بیمار مبتلا به التهاب مخاطی اطراف ایمپلنت انتخاب شد و به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند: گروه دبریدمان مکانیکی و گروه دبریدمان مکانیکی همراه با PDT با استفاده از ا لیزر دیود nm805 و ایندوسیانین گرین افزایش در B0P به عنوان PRIMARY OUTCOME در نظر گرفته شد و همچنین متغییرهایی از جملهPD , CAL، GR، POP، ,SUP IL-1, IL-6, TNF-, MMP-8 در زمان های پایه، 2 هفته و 3 ماه بعد مورد ارزیابی و بررسی قرار گرفتند.نتایج: تفاوت های آماری معنی داری برای تمام متغیرها پس از مقایسه داده های baseline با هر یک از زمان های follow-up در هر گروه یافت شد. با این وجود در مقایسه بین گروهی متغیرهایTNF-, IL-6 PD, GR, IL-1, (05/0> P-value) کاهش آماری قابل توجهی در نواحی درمان شده با دبریدمان مکانیکی به تنهایی و دبریدمان مکانیکی همراه با فتودینامیک تراپی در زمان های پایه ، 2 هفته و 3 ماه بعد از درمان یافت نگردید.نتیجه گیری: درمان دبریدمان مکانیکی با یا بدون استفاده از PDT منجر به بهبود قابل توجه تمام پارامترها گردید ولی استفاده از PDT (با استفاده از لیزر 805 نانومتر و ایندوسیانین گرین) به عنوان درمان کمکی همراه با دبریدمان مکانیکی، منجر به بهبود و پیشرفت¬های اضافی در پارامترهای کلینیکی یا بیولوژیکی التهاب مخاطی پری ایمپلنت نگردید. در این مطالعه از استفاده کمکی PDT در درمان موکوزیت پری ایمپلنت حمایت نشد. | |
