بررسی ارتباط عادات دهانی و رفتار غیرتغذیه ایی بر روی ریسک پوسیدگی در دندانهای شیری گروهی از کودکان 3-5/1 ساله شهر تبریز

Abstract

مقدمه: پوسیدگی دوران شیرخوارگی گونه ای از پوسیدگی های وسیع و پیشرونده می باشد که دندان های شیری کودکان را درگیر می کند. عادات دهانی و رفتار های غیرتغذیه ایی یکی از فاکتورهای اتیولوژیک موثر در پوسیدگی دوران شیرخوارگی است. هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط عادات دهانی و رفتار غیرتغذیه ایی با ریسک پوسیدگی در دندانهای شیری گروهی از کودکان 3-5/1 ساله شهر تبریز می باشد. روش کار: این تحقیق یک مطالعه نوع مورد- شاهدی است که در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه تبریز در سال 1396 انجام گرفت. به همین منظور 510 کودک از مهد کودکها و مراکز بهداشت شهر تبریز انتخاب گردید. ابتدا والدین فرم رضایت نامه کتبی را پر کردند سپس چک لیستی که شامل اطلاعاتی در زمینه نوع عادات دهانی، سن و جنس کودکان تکمیل گردید و اطلاعات مربوط به dmftدر فرم مخصوص تکمیل گردید. معاینات بالینی جهت بررسی شیوع پوسیدگی معاینه ی بالینی برای بررسی شیوع پوسیدگی توسط یک نفر متخصص دندانپزشکی کودکان، تحت شرایط یکسان انجام شد. معاینه ها در ساعات مشخصی از روز و زیر نور طبیعی با کمک سوند و آینه انجام و dmft ثبت شد.نتایج: میزان پوسیدگی در کودکان بدون عادات دهانی (74/1±51/1) بطور معنی داری کمترین مقدار و کودکان با عادات دهانی تغذیه ایی (80/2±41/5) بطور معنی داری بالاترین میزان پوسیدگی را داشتند. میزان پوسیدگی در کودکان با عادات دهانی غیرتغذیه ایی نیز 07/2±16/2 بود. میزان پوسیدگی در کودکان با BF شبانه و تغذیه با بطری مشابه بود. همچنین میزان پوسیدگی در کودکان با مکیدن پستانک بطور معنی داری بیشتر از کودکان با مکیدن انگشت بود. نتیجه گیری: عادات بد دهانی بر میزان پوسیدگی دندان کودکان موثر است. میزان پوسیدگی در کودکان با عادات دهانی تغذیه ایی بطور معنی داری بیشتر از کودکان با عادات غیرتغذیه ایی است.