بررسی وضعیت پریودنتال دندانهای مجاور ایمپلنت های تک دندانی خلفی طی یک سال پس از جایگذاری روکش های ایمپلنت

Abstract

عدم جایگزینی دندان(های) از دست رفته ممکن است مشکلاتی همچون اکستروژن ، افزایش تجمع پلاک و بیماری پریودنتال را برای دندان های مجاور فضای بی دندانی به همراه داشته باشد همچنین در جایگزینی دندان از دست رفته با پروتز ثابت متکی بر دندان افزایش بروز پوسیدگی ، نیاز به درمان ریشه و حتی از دست دادن دندان های پایه و دندان های مجاور فضای بی دندانی گزارش شده است.مطالعات نشان می دهند که دندان های مجاور روکش ایمپلنت (ها) دارای پوسیدگی کمتر ،حساسیت کمتر و گیر پلاک کمتری ،در مقایسه با عدم درمان بی دندانی، هستند و شواهد پایین تری برای از دست رفتن آن ها در طی 10 سال وجود دارد.هدف از مطالعه ی حاضر بررسی وضعیت پریودنتال دندان های مجاور به ایمپلنت ها ی تک دندانی خلفی یک سال پس از جایگذاری روکش های ایمپلنت است.مواد و روش ها:36 بیمار 19 تا 45 سال که از لحاظ سیستمیک سالم ارزیابی شده و ایمپلنت (های) تک دندانی خلفی را طی یک سال اخیر دریافت کرده بودند ، انتخاب شدند. سپس دندان های مجاور ایمپلنت های تک دندان خلفی از لحاظ خونریزی حین پروبینگ ،لقی، التهاب لثه و پاکت پریودنتال طی دوره های پیگیری 3، 6 و 9 ماه توسط مؤلف پایاننامه و تحت نظارت دو متخصص (یک متخصص پریو و یک متخصص پروتز) مورد ارزیابی قرار گرفت.جهت بررسی وجود رابطه ی معنی دار بین وضعیت پریودنتال در دوره های بررسی از آزمون خی دو و با توجه به ناپارامتریک بودن داده ها (به دلیل کیفی بودن آنها) از آزمون کروسکال والیس جهت بررسی معنی داری آماری بین وضعیت پریودنتال (خونریزی حین پروبینگ ،لقی، التهاب لثه و پاکت پریودنتال) در دوره های تحت بررسی استفاده شد. در این مطالعه مقدار p کمتر از05/0 معنی دار تلقی گردید.یافته ها:بین متغیر خونریزی حین پروبینگ، لقی، التهاب لثه و پاکت پریودنتال در دوره های بررسی در دندانهای دیستالی و مزیالی رابطه معنی دار آماری وجود نداشت.از بین بیماران مورد مطالعه پس از گذشت نه ماه تنها 11/11 درصد به یکی از عوارض پریودنتال مبتلا شده بودند در نتیجه 88/88 درصد روکش ایمپلنت های تک دندان خلفی بر دندان های مجاور آسیب پریودنتالی وارد نمی سازند.نتیجه گیری: قرار دادن روکش ایمپلنت بر وضعیت پریودنتال دندان های مجاور تاثیر تخریبی ندارد.