نحوه توزیع استرس در استخوان اطراف ایمپلنت در انواع رستوریشن های تمام سرامیکی با روش آنالیز اجزای محدود

Abstract

ماندگاری بلند مدت ایمپلنت دندانی به واکنش های بیومکانیکی ایمپلنت و استخوان اطراف آن وابسته است. هر رستوریشن که باعث متعادل شدن نیروها و توزیع بهتر نیروها از ایمپلنت به استخوان اطراف شود، فاکتور مهمی در جلوگیری از تحلیل استخوان و شکست ایمپلنت می باشد و بهترین انتخاب برای رستوریشن های متکی بر ایمپلنت خواهد بود. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیر نوع مواد رستوریشن و اباتمنت بر توزیع و میزان استرس در استخوان اطراف ایمپلنت با روش آنالیز اجزای محدود سه بعدی است.مواد و روش ها: یک مدل سه بعدی از قدام فک بالا از روی تصویر CBCT یک فرد با بی دندانی کامل ساخته شد. سپس برای لایه ونیر روکش مواد 1.پرسلن فلدسپاتیک 2. زیرکونیا 3. لیتیم دی سیلیکات(IPS Empress 2) 4. اینسرام آلومینا و برای لایه فریم روکش مواد 1. زیرکونیا 2. لیتیم دی سیلیکات(IPS Empress 2) 3 .اینسرام آلومینا 4 . آلیاژ نیکل کروم 5. آلیاژ طلا و برای سمان فقط گلس آینومر و برای اباتمنت انواع 1.تیتانیوم 2. زیرکونیا در نظر گرفته شد. نیرو در mm2 پایین تر از لبه انسیزال در سطح پالاتال روکش با زاویه 450 نسبت به long axis ایمپلنت به مقدار N 49 وارد شد. سپس استرس Von Mises برای استخوان کورتیکال و اسفنجی اطراف ایمپلنت نمایش و محاسبه شد.یافته ها: روکش هایی که لایه ونیر آلومینا دارند بیشترین مقدار استرس را به استخوان اطراف ایمپلنت وارد میکنند و بعد از آلومینا ، به ترتیب زیرکونیا و لیتیم دی سیلیکات و پرسلن فلدسپاتیک در رده های بعدی هستند. مدل هایی که اباتمنت تیتانیوم دارند نسبت به اباتمنت زیرکونیا استرس بیشتری وارد میکنند. در مدل هایی که اباتمنت و لایه ونیر ثابت است مقدار استرس به نوع ماده فریم بستگی ندارد. نتیجه گیری: نوع ماده لایه ونیر کراون و اباتمنت نسبت به نوع ماده فریم کراون تاثیر بیشتری در مقدار استرس وارده به محل اتصال ایمپلنت با استخوان دارند.