مقایسه رهش ایبوپروفن از دیسپرسیونهای جامد حاوی پودر سنجد، کراس پویدون و سلولز میکروکریستالی

Abstract

ایبوپروفن یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی می باشد و در درمان بیماریهای التهابی و تسکین درد مصرف میشود این دارو در آب عملا نامحلول میباشد .از اینرو سرعت جذب آن توسط انحلال آن کنترل میشود.در صورتی که بتوان سرعت انحلال این دارو را افزایش داد ،بازدهی بدنی دارو نیز افزایش خواهد یافت .تهیه پراکندگی های جامد دارو به کمک حاملهای هیدروفیل ،یکی از روشهای افزایش سرعت انحلال داروهای کم محلول میباشد.چنانچه سرعت انحلال خیلی از داروهای کم محلول با استفاده از این روش افزایش یافته است.در تحقیق حاضر با استفاده از پودر میوه سنجد به طریق همسایش پراکندگی جامد با نسبتهای مختلف دارو به حامل (1به 5 ، 1ب 1 و 1 به2)تهیه و سرعت رهش دارو از آنها با پراکندگی جامد فرموله شده با حاملهای متداول مانند کراس پوویدون و آویسل مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.به منظور بررسی اثر روش، مخلوطهای فیزیکی با نسبتهای مذکور و همچنین پودر ساییده دارو تهیه گردید.برای بررسی مکانیسم افزایش سرعت رهش ایبوپروفن از تکنیکهای FT_IR ،دیفراکسیون اشعه X وDSC و آنالیز توزیع اندازه ذرهای استفاده گردید.با افزایش مقدار حامل ،خصوصیات انحلال دارو بهتر میشود بطوریکه در نسبت1 به 2 داروحامل سرعت انحلال به حداکثر میرسد .پودر کراس پوویدون و سنجد نسبت به آویسل اثربخشی بیشتری در افزایش سرعت انحلال دارند.