بررسی اثرات سورفکتانهابر سرعت انحلال دیازپام

Abstract

دیازپام از جمله داروهای نامحلول در آب است که عامل محدود کننده جذب خوراکی آن سرعت انحلال دارو در مایعات گوارشی می باشد لذا افزایش دادن سرعت انحلال و تهیه فرمولاسیون های سریع رهش از این دارو می تواند سرعت و وسعت بازدهی بدنی این دارو را افزایش دهد . روشهای زیادی جهت افزودن سرعت انحلال داروهای کم محلول و نا محلول تاکنون بکار گرفته شده که از بین آنها روش نهیه دیسپرسیونهای جامد با استفاده از حاملهای هیدروفیل از مهمترین و موثرترین روش ها به شمار می رود . سورفکتانتهای هیدروفیل از جمله حاملهای مناسب برای ن داروها می باشد. این مواد قابلیت افزودن محلولیت بسیاری از داروهای کم محلول را دارند همچنین قادرند در مقادیر کم اثرات افزایش دهندگی سرعتت انحلال را ایجاد نمایند . در این مطالعه سعی شده تا اثرات سه نوع سورفکتانت آنیونی (sls) کاتیونی (CTAB) و غیر یئنی (Myrj 52) با نسبتهای مختلف دارو سورفکتانت (1:025,1:05,1:1,2:1,1:5و1:10) بر سرعت انحلال دیازپام مورد بررسی و مطالعه قرار گیرد. برای بررسی اثرات سورفکتانتها در محلولیت دارو ،تستهای محلولیت در حضور غلظتهای مختلف از سورفکتانتها انجام گرفت .برای بررسی ایجاد تغییرات کریستالی احتمالی دارو و ررسی وجود تداخل بین دارو و حامل در دیسپرسیونهای جامد ، از طیفهای تفرق اشعه ایکس (XRD) و FTIR استفاده شد. نایج نشان داد که سرعت انحلال داروها از دیسپرسیونهای جامدو مخلوطهای فیزیکی به مزان قابل توجهی بالاتر از سرعت انحلال پودر خالص داروها می باشد . نسبت 1025 به عنوان نسبت اپتیمم مناسب دارو حامل برای دیسپرسیونهای جامد دیازپام SLS و دیازپام CTAB شناخته شد. در مورد دیسپرسیونهای جامد دیازپام Myrj 52 می توان نسبت 12 را به عنوان نسبت اپتیمم در نظر گرفت . نتایجتست محلولیت نشان داد که سورفکتانتها محلولیت دیازپام را افزایش می دهند .طیفهای XRD وFTIR نیز هرکونه تغییر کریستالی یا تداخل بین دارو و حامل را رد کرده و تنها تغییرات مختصری در جهت گیری کریستالی مولکولهای دارو را نشان دادند.