مروری بر فارماکوکینتیک آمینوگلیکوزیدها در سالخوردگان

Abstract

آنتی بیوتیکهای آمینوگلیکوزیدی داروهایی هستند که بطور اولیه برای درمان عفونتهای ناشی از باکتریهای گرم منفی هوازی به کار میروند. این داروها دارای اثر باکتریسیدالی هستند. اتصال به پروتئینهای پلاسما در مورد آنها بسیار ناچیز بوده و دفع آنها به طور تغییر نیافته از طریق کلیه و فیلتراسیون گلومرولی صورت میگیرد. آمینوگلیکوزیدها دارای اثرات نفروتوکسیسیته و اتوتوکسیسیته و محدوده درمانی باریک می باشند. تغییرات چشمگیری در فارماکوکینتیک داروها به خصوص آمینوگلیکوزیدها در سالخوردگان وجود دارد. لذا بیماران سالخورده احتیاج به تعدیل دوز این داروها دارند. کاهش عملکرد کلیوی در سالخوردگان ریسک افزایش سمیت ناشی از آمینوگلیکوزیدها را بالا می برد. از طرفی وجود بیماریهای همزمان در این گروه از بیماران و تداخلات مختلف دارویی باعث میشود که دارو درمانی در آنها هشیارانه و با دقت خاصی صورت گیرد. هدف از تعدیل دوز کاهش سمیت داروها و افزایش اثرات بالینی آنهاست. بنابراین باید پارامترهای فارماکوکینتیک و فارماکودینامیک را با همدیگر در نظر گرفت چون ممکن ا ست پارامترهای فارماکوکینتیک یبه تنهایی کافی نباشد. تعدیل دوز به دو صورت می تواند انجام شود یک روش استفاده از افزایش فاصله معمول دوزها و دیگری کاهش دوز با رعایت همان فواصل معمولی بین دوز میباشد. در بیماران سالخورده که عملکرد کلیوی در آنها کاهش یافته است دوز داروهایی مانند آمینوگلیکوزیدها که دارای دفع کلیوی هستند، باید متناسب با غلظت کراتینین سرم کاهش داده شود. عدم تعدیل مناسب دوزاژ داروها در سالخوردگان ممکن است باعث دریافت بیش از حد دارو و افزایش سمیت و عوارض ناخواسته ناشی از آنها گردد.