افزایش سرعت انحلال پیروکسیکام با استفاده از پراکندگی جامد

Abstract

پیروکسیکام یک داروی ضد التهاب غیر استروئیدی است که محلولیت بسیار کمی در آب دارد. این خصوصیت نامطلوب ممکن است به علت تماس طولانی مدت با مخاط دستگاه گوارش باعث افزایش میزان آسیب گوارشی ناشی از تحریک مخاط معده ودوازهه بشود. تهیه پراکندگی جامد یکی از روشهایی است که به منظور بهبود خصوصیات انحلال داروهای نامحلول در آب به کار میرود. هدف از این مطالعه افزایش سرعت انحلال پیروکسیکام به منظور کاهش عوارض گوارشی آن میباشد. پراکندگیهای جامد پیروکسیکام با استفاده از حاملهای لاکتوز، مانیتول، Myrj52 Explotab، دکسترین، EG6000 , PEG4000e، PEG20000 با نسبتهای 1 به 10 ، 1 به 20 و 1 به 40 دارو به حامل تهیه گردید. همچنین برای مقایسه نتایج به دست آمده اقدام به تهیه مخلوط فیزیکی ساده و مخلوط فیزیکی treated با نسبت های فوق شد . برای تهیه پراکندگی جامد از روش Coevaporation و از حلال استون استفاده شد. جهت انجام تست انحلال از نمونهها، کپسولهایی که محتوی5 ، 10 و 20 میلی گرم پیروکسیکام بودند، تهیه شد. خصوصیات فیزیکوشیمیایی پراکندگیهای جامد با استفاده از تست انحلال، تفرق اشعه X(XRD) و طیف سنجی FTIR آنالیز و با مخلوط فیزیکی، داروی خالص و حامل خالص مقایسه گردید. همچنین تاثیر پارامترهای مختلف از قبیل نوع حامل و نسبت دارو به حامل بر روی سرعت انحلال دارو مورد بررسی قرار گرفت. سرعت انحلال پیروکسیکام از پراکندگی های جامد و مخلوطهای فیزیکی تهیه شده ازتمام حام لها در تمام نسبتها در مقایسه با داروی خالص بطور معنی داری افزایش یافت ( 005(P نتایج سرعت انحلال بیانگر این است که بهترین حامل برای تهیه پراکندگی جامد پیروکسیکام، لاکتوز و مانیتول می باشد. برای اثبات وجود یاعدم وجود هر گونه تداخل بین دارو و حاملهای مختلف، طیف XRD و FTIR آنها مورد بررسی قرار گرفت.