بررسی افزایش سرعت انحلال پردنیزولون بااستفاده ازپراکندگی جامد

Abstract

پردنیزولون از جمله داروهای نامحلول در آب است که جذب خوراکی آن توسط سرعت انحلال محدود میشود. به علاوه سرعت انحلال پایین آن باعث افزایش مدت تماس با مخاط گوارشی شده و منجر به افزایش عوارض گوارشی دارو میشود. بنابراین افزایش سرعت انحلال این داروممکن است سرعت ووسعت بازدهی بدنی پردنیزولون را افزایش داده و از عوارض گوارشی بکاهد. همچنین تکنیک پراکندگی جامد یکی از روشهای مناسب برای افزایش سرعت انحلال داروهای نامحلول در آب محسوب میشود. به همین منظور اقدام به تهیه پراکندگی جامد پردنیزولون و حامل شد و برای اینکه نتیجه بهتری کسب شود از حاملهای مختلف و با نسبتهای مختلف استفاده شد. برای این کار از حاملهای لاکتوز، دکسترین، سوربیتول، PEG6000, PEG4000, PEG2000 و با نسبتهای 1 به10 ، 1 به20 ، و 1 به 40 دارو به حامل استفاده شد. همچنین برای مقایسه نتایج بدست آمده اقدام به تهیه مخلوط فیزیکی ساده و مخلوط فیزیکی treated با نسبتهای فوق شد. برای تهیه پراکندگی جامد از روش Coevaporation و از حلال اتانول96 ,استفاده شد. جهت تهیه مخلوط فیزیکی ومخلوط فیزیکی treated از روش غلتاندن در بطری استفاده شد و جهت انجام تست انحلال از نمونهها، کپسولهایی که محتوی معادل 5 میلی گرم پردنیزولون خالص بودند تهیه شد. سیستمهای تهیه شده به صورت invitro توسط تست انحلال، تفرق اشعه (XRD)x و طیف سنجی FTIR مورد ارزیابی قرار گرفت و با مخلوط فیزیکی و مخلوط فیزیکی treated و نیز داروی خالص مقایسه گردید. نتایج حاصل از بررسی سرعت انحلال نشان میدهد که مخلوط های فیزیکی و پراکندگی جامد تمام حاملها در تمام نسبتها سرعت رهش سریعتری نسبت به پردنیزولون خالص دارند (P0001) همچنین نتایج سرعت انحلال بیانگر این است که بهترین حامل برای تهیه پراکندگی جامد پردنیزولون لاکتوز و در درجه بعدی سوربیتول میباشد. برای بررسی وجود هر گونه تداخل بین دارو حامل طیف XRC, FTIR آنها مورد بررسی قرار گرفت.