بررسی اثرات فارماکولوژیکی دو آنالوگ جدید میلرینون Milrinone بر روی سیستم قلب و عروق موش صحرائی

Abstract

میلرینون و آنالوگهای آن از جمله اینوتروپ مثبت قلب هستند که اخیرا در درمان نارسایی احتقانی قلب مقاوم به درمانهای مرسوم مورد توجه ویژه قرار گرفتهاند. از آنجایی که گلیکوزیدهای دیژیتال دارای سمیت بالا با اندیس درمانی کمتری هستند و داروهای اینوتروپ مثبت سمپاتومیمتیک مانند دوپامین و و دوبوتامین نیز به صورت خوراکی غیر فعال بوده و سبب افزایش مصرف اکسیژن قلبی هستند، نیاز به توسعه چنین داروهایی بیشتر احساس میشود، بخصوص که این داروها دارای خاصیت وازودیلاتوری نیز هستند و مصرف اکسیژن قلبی را افزایش نمیدهند. هدف از پایاننامه حاضر، بررسی اثرات دو نمونه از آنالوگهای هتروآریلی فوریلی و تیوفنی میلرینون سنتز شده در بخش سنتز سازمان پژوهشهای علمی و صنعتی ایران، شعبه تبریز، بر روی قلب ایزوله موشهای صحرائی میباشد. اما چون دو آنالوگ سنتز شده ، فاقد حلالیت کامل در حلالهای مائی بودند و حلالهای آلی نیز خوددارای اثرات برجستهای روی قلب بودند، تنها به بررسی پیش داروی این آنالوگها که محلول در حلالهلی مائی بود اکتفا کردیم. این پیش دارو سبب افزایش قدرت انقباضی و کاهشی تعداد ضربانات قلب ایزوله موشهای صحرائی شد. همچنین اثرات حلالهای آلی (دی متیل سولفوکساید و دی متیل فورمامید) بر روی قدرت انقباضی و تعداد ضربانات قلب نیز بررسی شد که هر دو موجب افزایش قدرت انقباضی و کاهش تعداد ضربانات قلب شدند. با توجه به اینکه پیش داروی آنالوگهای میلرینون دارای خاصیت اینوتروپی مثبت و کرونوتروپی منفی برجستهای روی قلب است، نتیجه میشود که خود این آنالوگها نیز احتمالا روی قدرت انقباضی قلب موثر باشند. که البته کار در این زمینه در دپارتمان فارماکولوژی دانشکده داروسازی تبریز ادامه دارد.