مطالعه نظری استفاده ازپلیمرها در هدف درمانی

Abstract

بیشتر داروهای موجود تحت اجرای سیستمیک دارای اختصاص پایین هستند واغلب یک دارو محدود می شود یا هیچگونه دسترسی به محل مورد نظر برای فعالیت ندارد یا بی موقع متابولیزه یا دفع می شود تحویل انتخابی دارو به محل فعالیتش باید تاثیر درمانی را افزایش و اثرات سیستمیک مضر را کاهش دهد. محدودیتهای رایج در دارو درمانیهای موجود مخصوصا" برای معالجه بیماریهای موضعی در یک اندام یا بافت خاص دانشمندان را متوجه روشهای انحصاری اجرای دارویی کرده است که باعث افزایش درجه اختصاص آنها می شود طرحهای پلیمری قابل جذبی که بایک عمل جراحی یا بوسیله تزریق مستقیم در محلهای بیمار اجرا شده اند و یک حجم بالای دارو رابرای طولانی کردن دوره های زمانی آزاد میکنند یک حوزه فعال برای ادامه تحقیقات می باشند. این تحقیقات روی توسعه سیستمهای حامل مطلوب برای دارورسانی به بافت هدف سلول یا قسمتهای سلولی متمرکز شده اند. تحقیق در حوزه دارورسانی به محل های خاص روی شیمی درمانی سرطان به علت سمیت بی نهایت و فقدان اختصاص اغلب داروهای ضد سرطان روی شیمی درمانی سرطان متمرکز شده است. پیشرفت دارو رسانی به محلهای خاص در چند سال گذشته شامل عفونتهای باکتریایی، آرتریت ها ،بیماریهای قلبی، عروقی و بیماریهای ریوی می باشد. این مجموعه روی پیشرفتهای اخیر در زمنیه دارو درمانی محلهای خاص بر اساس استفاده از پلیمرهای قابل جذب متمرکز شده است. مفاهیم اساسی شرح داده شده اند. بخشهای ابتدایی مروری بر شیمی، ملاحظات لازم برای قابلیت سازگاری با بدن، توزیع بافتی دارو، تنظیم و اشکال دوزاژ ایمپلنتهای پلیمری قابل جذب دارو را دارند. در آخر هم مروری بر استفاده از ایمپلنتهای پلیمری برای معالجه بیماریهای موضعی سرطان شده است.