اثر آنتی ساپرشن تراپی بر دید دوچشمی و استروپسیس در بیماران عمل شده مبتلا به اگزوتروپی ثابت

Abstract

The aim of this study was to investigate effects of anti-suppression therapy using synoptophore on stereopsis of previously operated patients for constant exotropia. In an non-randomized preliminary clinical trial all of patients operated for constant exotropia recruited in Nikookari Eye Hospital, Tabriz, IRAN. Patients who had severe amblyopia, ocular reoperation, or associated ocular disease were excluded from the study. In addition we excluded patients with ten prism dioptr or more misalignment. Random dot butterfly stereotest was used for stereopsis measurement. Worth 4-dot test was used for fusion assessment. We measured and compared the stereopsis and presence of fusion at baseline and after anti-suppression therapy. Eleven patients fulfilled the study criteria, anti-suppression and all measurements. The mean and SD of age was 15.364.20 years. From eleven patients who completed the study four patients were amblyope. At the baseline, seven of eleven patients had no stereopsis in Random dot test. At the final, four of eleven patients had no stereopsis using the same method for measurement. Although we observed improvement in stereopsis in five of studied patients, this change was not statistically significant. In addition, data analysis revealed that there was no statistically significant change in patients fusion. We analyzed the correlation between stereopsis and misalignment duration, residual misalignment and visual acuity in our patients. We found no statistically significant correlation. , هدف این مطالعه تحقیق اثرات آنتی ساپرشن تراپی با استفاده از سینوپتوفور بر استروپسیس در بیماران عمل شده به علت اگزوتروپی ثابت می باشد. طی یک مطالعه کار آزمایی غیر تصادفی تمامی بیماران عمل شده به علت اگزوتروپی ثابت در بیمارستان چشم نیکوکاری تبریز برای مطالعه دعوت شدند. بیمارانی برای مطالعه انتخاب شدند که آمبلیوپی شدید, عمل جراحی مجدد چشمی و یا دیگر بیماری همراه چشمی نداشتند. همچنین بیمارانی انتخاب شدند که انحراف باقیمانده کمتر از ده پریسم دیوپتر داشتند. برای انداز گیری استروپسیس از تست Random dot stereotest و برای ارزیابی فیوژن از تست Worth-4-dot استفاده گردید. در ابتدای مطالعه و بعد از انجام آنتی ساپرشن تراپی وضعیت فیوژن و میزان استروپسیس در افراد انداز گیری شد و مقایسه گردید. تعداد یازده بیمار دارای تمام شرایط مطالعه بودند و برای تمامی جلسات آنتی ساپرشن تراپی مراجعه نمودند. انحراف معیار و میانگین سنی بیماران برابر با 20/436/15 سال بود. از یازده بیمار تکمیل کننده مطالعه چهار بیمار به آمبلیوپی مبتلا بودند. در ابتدای مطالعه هفت نفر از یازده نفر فاقد هرگونه استروپسیس در تست Random dot بودند. در پایان با همان روش اندازگیری چهار نفر از یازده نفر بیمار فاقد هر گونه دید استروپسیس بودند. در ابتدای مطالعه چهار نفر از یازده بیمارفاقد فیوژن بودند که این تعداد در پایان مطالعه به دو نفر کاهش یافته بود. علیرغم تغییر و بهبود استروپسیس نسبت به مقادیر پایه، این تغییرات در پایان درمان معنی دار نبودند. پس از آنالیز داده ها در مورد وضعیت فیوژن نیز تغییر معنی داری آماری وجود نداشت. همچنین بین میزان استروپسیس و مدت زمان نا همسویی , انحراف باقیمانده و یا حدت بینایی در افراد مورد مطالعه همبستگی معنی دار آماری وجود نداشت.