بررسی ارتباط ما بین زمان شروع عادتی و اجباری تنفس بین دهانی در طی ورزش با توانایی حبس نفس وتستهای عملکرد ریوی در افراد سالم غیر ورزشکار

Abstract

هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط مابین زمان شروع عادتی و اجباری تنفس بینی دهانی در طی ورزش با تستهای عملکرد ریوی و توانایی حبس نفس بود. روش: به این منظور20 نفر داوطلب جوان سالم غیر ورزشکار بطور تصادفی انتخاب شدند. پس از اندازه گیری تست های عملکرد ریوی و توانایی حبس نفس، پروتکل های ورزشی جهت تعیین زمان تبدیل عادتی و اجباری تنفس بینی به دهانی بینی به اجرا درآمد. در پروتکل اول باز شدن دهان در طی ورزش بعنوان زمان تبدیل عادتی در نظر گرفته می شد. لیکن در پروتکل دوم از افراد درخواست می شد با دهان بسته و از طریق بینی تنفس کنند. باز شدن غیر ارادی دهان نشان دهنده زمان تبدیل اجباری تنفس بود. دمای پرده صماخ، میزان تهویه، و میزان بار کاری قبل از شروع ورزش و در زمان تبدیل عادتی و اجباری تنفس اندازه گیری شد.: یافته های ما حاکی از کوتاه تر بودن زمان تبدیل عادتی تنفس در مقایسه با زمان اجباری آن بوده ](0001/0=P) در افراد مذکر و (019/0=P) در افراد مؤنث[ و هر دو زمان در افراد مؤنث کوتاه تر از افراد مذکر بود (0001/0=P). در افراد مذکر همبستگی معنی داری مابین نسبت FEV1/FVC (004/0=P) و میزان حجم باقیمانده (022/0=P) با زمان تبدیل عادتی و نیز بین ظرفیت کل ریوی (013/0=P)، حجم جاری (004/0=P) و دمای گوش پایه (01/0=P) با زمان تبدیل اجباری مشاهده شد. همچنین همبستگی محکمی بین زمان تبدیل عادتی تنفس و دمای پرده صماخ در این زمان در افراد مؤنث مشاهده گردید (043/0=P). بین زمان تبدیل عادتی و اجباری تنفس و تستهای عملکرد ریوی در افراد موءنث همبستگی معنی داری مشاهده نگردید