تاثیر آمیودارون در درمان و طول مدت بستری بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی و مقایسه آن با ریتم سینوسی نرمال بدنیال عمل جراحی بای پس کرونری

Abstract

هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر آمیودارون در درمان و طول مدت بستری بیمارستانی بیمارانی است که به دنبال عمل بای پس عروق کرونر دچار فیبریلاسیون دهلیزی شده اند.در این مطالعه موردشاهدی، بیمار که تحت عمل بای پس عروق کرونر قرار گرفته بودند در دو گروه با و بدون بروز فیبری75سیون دهلیزی مورد بررسی قرار گرفتند که همسان سازی از نظر ریسک فاکتور ها (سن، جنس، سابقه مصرف سیگار)، بیماریهای زمینه ای ( فشار خون بالا، دیابت ملیتوس، هیپرلیپیدمی) و فاکتور های قلبی و جراحی (تعداد عروق کرونری درگیر، کسر تخلیه ای بطن چپ، اختلال عملکرد بطن چپ، بکار گیری بای پس قلبیریوی) در مورد این دو گروه اعمال گردید.در این مطالعه برای بیمار که به دنبال عمل بای پس عروق کرونر دچار فیبریلاسیون دهلیزی شده و تحت درمان با پروتکل آمیودارون قرار گرفته بودند از نظر اثرات درمانی آمیودارون مورد بررسی قرار گرفتند و طول مدت زمان بستری بیمارستانی این گروه از بیماران با بیماری که پس از عمل بای پس عروق کرونر دارای ریتم25ینوسی نرمال بودند، مقایسه شد.بیشترین میزان فیبریلاسیون دهلیزی در روز دوم پس از عمل بود (درصد) که با شروع درمان، تمام بیماران به ریتم سینوسی نرمال بازگشتند و به طور متوسط طول مدت فیبریلاسیون دهلیزی در این بیماران دقیقه ( تا دقیقه) بود. همچنین تفاوت معنی داری از نظر طول مدت بستری بیمارستانی میان دو گروه مورد م50لعه مشاهده نشد.(+ روز در بیماران با فیبریلاسیون دهلیزی پس از عمل، (P Value= 0075