بررسی بالینی موارد درگیری عصب مدیان در اثر سندرم کارپال تونل و مقایسه شدت درگیری بالینی با نتایج حاصل از مطالعات الکترودیاگنوستیک

Abstract

این مطالعه جهت بررسی موارد درگیری عصب مدیان در اثر CTS و مقایسه شدت درگیری بالینی با نتایج حاصل از مطالعات الکترودیاگنوستیک انجام گرفته است این مطالعه آینده نگر و توصیفی در طی سال بر روی بیمار ارجاعی به بخش الکترودیاگنوستیگ بیمارستان امام خمینی تبریز با CTS مشکو81صورت گرفت 47وع بیماری در زنان میانسال بیشتر بود. بیشتر بیماران کمتر از ماه علائم داشتند و اکثرا در درگیری هر دو دست داشتند.بیشترین علامت بالینی هنگام مراجعه اختلال حسی بود. وتست Phallen حساس تر از تست Tinnel بود. شدت ضایعات اکثرا خفیف ی6 متوسط بود. ارتباط شدت درگیری بالینی با شدت بیماری برحسب مطالعات الکترودیاگنوستیک و همچنین ارتباط بین شدت NCV با شدت EMG معنی دار بود ارتباط معنی داری بین وجود علائم با شدت غیر طبیعی بودن مطالعات الکترودیاگنوستیک وجود نداشت چون خیلی از علائم بیماری احتمالا ناشی از ایسکمی هستند و در ارتباط با دمیلیزاسیون نیستند و با توجه به ارتباط معنی داری که بین شدت NCV یاEMG با شدت بالینی دارد می توان با گرفتن شرح حال کامل و انجام معاینات کامل بالینی شدت بیماری را تعیین کرده و نوع درمان را انتخاب کرد. ولی انجام مطالعات الکترودیاگنوستیک نیز برای تایید تشخیص و جلوگیری از جراحی های غیر ضروری و داشتن یک وضعیت پایه برای بررسی وضعیت بعد از درمان ضروری می باشد