بررسی تاثیر استفاده از روش رسوب دهی با پلی اتیلن گلیکول در بازده جداسازی و تخلیص IVIG از پلاسمای فاقد کرایو

Abstract

مقدمه: پلاسمای انسان منبع آنتی بادی ها و پروتئین های مختلفی بوده و منشا طیف گسترده ای از داروهای نجات بخش بیماران می باشد. استفاده از ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIG) در درمان اختلالاتی مانند نقص های ایمنی اولیه و ثانویه، بیماری‌های اتوایمیون، بیماری‌های سیستیماتیک التهابی و نیز در بیماری های عفونی به صورت مؤثر کاربرد دارد و در حال حاضر از پرمصرف ترین اجزای پلاسمایی در جهان محسوب می شود. هدف: به دلیل کاربردهای درمانی IVIG، دستیابی به بالاترین بازده و خلوص این آنتی بادی‌ها از طریق یک روش ساده و تکرارپذیر و نیز ارزان بسیار حائز اهمیت می‌باشد. روش کار: از پلاسمای فاقد کرایو به عنوان ماده اولیه و روش رسوب دهی با پلی اتیلن گلیکول (PEG) استفاده شد. ابتدا تاثیر درصد های مختلف پلی اتیلن گلیکول های 4000، 6000، 8000 و 10000 دالتون و pH های 5/6، 7 و 4/7 در جداسازی IVIG بررسی شده و درصد های با نتایج مورد قبول جهت استفاده در روش رسوب دهی انتخاب شد. در مرحله پایانی pH و پلی اتیلن گلیکول انتخاب شده در درصدهای معین شده برای تعیین بهترین تاثیر در جداکردن IVIG از پروتئین های دیگر بطور تلفیقی اعمال شد. الگوی رسوب پروتئین‌ها، به ‌ویژه IVIG، توسط الکتروفورز ژل پلی آکریلامید در حضور سدیم دودسیل سولفات (SDS-PAGE) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد بهترین pH و جرم مولی پلی اتیلن گلیکول در تخلیص IVIG پلی اتیلن گلیکول 4000 با درصد 35 و 4/7=pH، پلی اتیلن گلیکول 6000 با درصد 15 و 7=pH، پلی اتیلن گلیکول 8000 با درصد 20 و 5/6=pH، پلی اتیلن گلیکول 10000 با درصد 25 و 5/6=pH می باشد.