مقایسه شیوع عفونت با استفاده از سوچور و بدون استفاده از آن در ساکت دندان خلفی کشیده شده مندیبل در افراد دارای دیابت کنترل شده

Abstract

مقدمه و هدف : مدیریت بیماران دیابتی اغلب شرایط چالش برانگیزی و سختی را برای دندانپزشکان ایجاد می کند. باتوجه به شواهد موجود از اثر منفی بیماری دیابت بر بهبود زخم، هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع عفونت با استفاده از سوچور و بدون استفاده از آن در ساکت دندان خلفی کشیده شده مندیبل در افراد دارای دیابت کنترل شده بود. روش کار و مواد: در این مطالعه مورد/شاهد 42 بیمار از بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی تبریز، بخش جراحی دهان، فک و صورت که حائز شرایط ورود به مطالعه بوده و دارای دندان خلفی دوطرفه کشیدنی بودند وارد مطالعه شدند. آزمایش HbAlc، گرافی پانورامیک از نواحی مدنظر دریافت شد. با تزریق بی حسی موضعی از نوع بلاک عصب مندیبولار ، تحت عمل جراحی کم تهاجمی بدون برش خارج کردن دو دندان خلفی که هرکدام در یکی از طرفین فک پایین(مندیبل) موجود بودند بافاصله یک هفته از همدیگر ، قرار گرفت. درپایان اعمال بخیه figure of eight توسط ماده نایلون مونوفیلامنت 0-3 برروی تنها، یکی از دو ساکت دندان کشیده شده بیماران انجام گردید. بیماران در مدت زمان مطالعه در روزهای سوم و هفتم بعد از جراحی از نظر عفونت ، درد،گرمی و قرمزی و التهاب،ترشح چرک،تورم،تریسموس مورد بررسی قرارگرفتند. داده ها توسط نرم افزار SPSS25 و آزمونهای آماری REPETED MEASURE و PAIRED SAMPLE T TEST و Chi-Square تحلیل شد.

یافته ها : در هر سه زمان مورد بررسی، میزان درد، فراوانی وجود چرک، میزان تورم بر اساس معیارهای آناتومیک و میزان تریسموس اختلاف معنی داری بین دو گروه با سوچور و بدون سوچور نداشت. فراوانی گرمی و قرمزی و التهاب در گروه بدون سوچور بیشتر بود. فراوانی شدت تورم در روزهای سوم و هفتم بین دو گروه تفاوت معنی داری داشت. در هردو گروه، روند کاهشی معنی دار در میزان درد، التهاب و تورم در روز هفتم مشاهده شد. نتیجه گیری: این مطالعه عدم وجود تفاوت معنی‌دار در شیوع عفونت پس از کشیدن دندان با و بدون بخیه را تایید کرد .