تهیه میکروسفرهای مخاط چسب داخل گونه ای با پلیمرهای کربوکسی متیل سلولز و سدیم آلژینات و ارزیابی خصوصیات و رهش آنها

Abstract

میکروپارتیکل ها با روش امولسفیکاسیون مضاعف تعدل یافته با ایجاد اتصالات عرضی به کمک یون کلسیم و ایجاد ژلاسیون داخلی تهیه شدند. روش کار: میکروپارتیکل ها با تکنیک امولسیون مضاعف به روش دهیدراتاسیون به صورت O1/W/O2 تهيه شدند. میکروپارتیکل‌های مخاط چسب دهانی با نسبت‌های مختلف دارو به پلیمر (با پلیمرهای آلژینات سدیم و سدیم کربوکسی متیل سلولز بطور جداگانه و مخلوط هر دو پلیمر) تهیه شدند و کارآیی بارگیری، اندازه ذرات، DSC‌، خصوصیات مخاط چسبی، زمان ماندگاری انجام گردید. نتایج: بهترین فرمولاسیون برای میکروپارتیکل‌های منتخب مانند F2 (با نسبت 5/7‌: 1 دارو به پلیمر آلژینات سدیم)، F6 (با نسبت 1:5 دارو به پلیمر سدیم کربوکسی متیل سلولز) و F7 (با نسبت 1:10 دارو به مخلوط دو پلیمر) میزان کارآیی بار گیری دارو به ترتیب 297/62%،38/42% و 055/70% و میزان اندازه ی ذرات آن ها به ترتیب 541/10، 010/14 و 631/10 میکرومتر بدست آمد. در بررسي طيف DSC مشاهده شد که پيک دارو آمورف بوده و در تمام فرمولاسيون ها پايدار باقي ماند و در فرمولاسيون ها با کاهش نسبت پليمرها، شدت پیک پلیمر کاهش نشان داد. نتایج آزادسازی مربوط به میکروپارتیکل ها نسبت به قرص تجاری برای پلیمر آلژینات سدیم سریع تر، برای پلیمر سدیم کربوکسی متیل سلولز و مخلوط دو پلیمر هر دو آهسته تر است (p<o.o5). میکروپارتیکل ها ی تهیه شده با مخلوط دو پلیمر‌، خواص مخاط چسبی و قابلیت ریزش خوبی نشان دادند. در بررسی هیستوپاتولوژی آسیبی در سلول‌های مخاط مشاهده نشد. نتیجه گیری: میکروپارتیکل‌های مخاط چسب گونه ای به عنوان سیستم دارورسانی مناسب بوده و می تواند برای بروز اثرات ضدالتهابی از راه مخاط داخل گونه بکار رود.