ارزیابی ارتباط بارکاری ذهنی با رضایت و درگیری ¬شغلی کارکنان مدیریت درمان تامین اجتماعی استان آذربایجان شرقی

Abstract

مقدمه و هدف: حفظ و ارتقای سلامت کارکنان در محیط¬های کاری از وظایف اصلی مدیران و برنامه ریزان محسوب می¬شود. از مهم¬تریم علومی که می¬تواند در این راستا به مدیران و برنامه ریزان کمک کند ارگونومی است. از دیدگاه ارگونومی بارکاری ذهنی، رضایت شغلی و درگیری شغلی از عوامل تاثیرگذار بر سلامت، ایمنی، رفتار، عملکرد و کارایی کارکنان در محیط کار است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی میزان بارکاری ذهنی، ارتباط و درجه تاثیر آن بر رضایت شغلی و درگیری شغلی پرسنل مدیریت درمان تامین¬اجتماعی استان آذربایجان شرقی شاغل در شهر تبریز انجام شد. روش کار و مواد: این مطالعه توصیفی¬ـ¬تحلیلی به صورت مقطعی برروی 395 نفر از کارکنان مدیریت درمان تامین اجتماعی در شهر تبریز انجام شد. ابزار جمع¬آوری اطلاعات چهار پرسشنامه مشخصات دموگرافیک، پرسشنامه شاخص بارکاری ناسا، پرسشنامه شاخص توصیف شغلی ویسوکی و کروم و پرسشنامه درگیری شغلی کانونگو بود. تجزیه و تحلیل داده¬ها با استفاده از آمار توصیفی، آزمون¬های همبستگی پیرسون، آنالیز واریانس یک¬طرفه و تحلیل رگرسیونی خطی ساده و چندگانه در سطح معنی داری 05/0 با استفاده از نرم افزار آماریSPSS نسخه 25 انجام شد. یافته ها: نتایج آنالیز اطلاعات نشان داد بارکاری ذهنی با متوسط نمره 07/12± 84/70 در سطح بالا، رضایت شغلی با متوسط نمره 58/0± 54/3 در سطح متوسط و کمی بالاتر از آن و درگیری شغلی با متوسط نمره 2/6± 3/28 در سطح متوسط می¬باشد. بر اساس نتایج مطالعه، میانگین بارکاری (003/0P=)، رضایت شغلی (016/0P=) و درگیری شغلی (021/0P=) کارکنان، اختلاف معنی¬داری درگروه¬های شغلی مختلف دارند. در میان ابعاد بارکاری ذهنی ، ابعاد عملکرد با متوسط نمره 81/15± 46/84 و سعی و تلاش با متوسط نمره 18/16± 42/83 بیشترین مقدار و بعد نا¬امیدی با متوسط نمره 4/28± 23/33 کمترین مقدار را داشتند. در بین زیرمقیاس¬های رضایت شغلی، زیرمقیاس سرپرست با متوسط نمره 8/0± 76/3 بیشترین نمره و زیرمقیاس ارتقای شغلی با متوسط نمره 88/0± 97/2 کمترین مقدار رضایت شغلی را دارا می¬باشند. بارکاری ذهنی مشارکت کننده¬گان ارتباط منفی با رضایت شغلی (302/0P=) و درگیری شغلی (312/0P=) افراد دارد ولی این ارتباط از نظر آماری معنی¬دار نیست. بین رضایت شغلی و درگیری شغلی ارتباط آماری مثبت و معنی¬داری وجود دارد (001/0P=). رضایت شغلی با ابعاد نیاز فیزیکی (01/0P=) و ناامیدی (001/0P=) ارتباط منفی و معنی¬دار دارد همچنین بین درگیری شغلی نیز با ابعاد نیاز فیزیکی (005/0P=) و ناامیدی (006/0P=) ارتباط منفی و معنی¬دار وجود دارد. نتیجه گیری: جهت بهبود شرایط کاری بایستی با استفاده از کنترل¬ها و اقدامات مدیریتی و تکنولوژیکی ابعاد بارکاری به¬ویژه ابعادی که دارای بیشترین مقدار بوده و ابعادی که با رضایت و درگیری شغلی در ارتباط هستند (نیاز فیزیکی و نا¬امیدی) را تعدیل نمود. با توجه به بالا بودن نارضایتی در بخش ارتقای شغلی و حقوق و مزایا، شاید بتوان با بهبود شرایط کاری از طریق بازنگری در نحوه ارتقای شغلی و میزان پرداخت حقوق و مزایا، رضایت شغلی و درگیری شغلی را در کارکنان افزایش داد. در نهایت مطالعات بیشتر در آینده جهت شناسایی فاکتورهای تاثیرگذار بر بارکاری ذهنی، رضایت و درگیری شغلی کارکنان مدیریت درمان به تفکیک گروه¬های شغلی پبشنهاد می¬گردد.