ارزیابی تأثیر دی متیل فومارات و عسل طبيعی منطقه آذربایجان (سیه رود) در وابستگی ناشی از مصرف مورفین در موش سوری

Abstract

تجویز مزمن اپیوئید ها باعث وابستگی روانی و روحی می شوند. بعضی مکانیسم‌ها در پدیده‌ وابستگی مطرح می‌باشند. با توجه به افزایش استرس اکسیداتیو در مصرف مزمن مورفین و مشاهده اثرات آنتی‌اکسیدانی دی متیل فومارات و عسل، در این مطالعه تاثیر استفاده از این دو در جلوگیری از بروز وابستگی مورفین مورد بررسی قرار گرفت. هدف : هدف ما مطالعه تاثیر دی متیل فومارات و عسل در وابستگی ناشی از مصرف مورفین در موش سوری بود. مواد و روش ها: ارزیابی تأثیر دی متیل فومارات و عسل بر موش‌های سوری نر در محدوده وزنی 30-20 گرم، در 10 گروه 9 تایی انجام گرفت.رژیم‌های دارویی روزانه به مدت دو هفته گزارش شدند. دوزهای مختلفی از دی متیل فومارات و عسل و یا توأم آن‌ها روزانه نیم ساعت قبل تزریق مورفین به موش ها تزریق شد. روز چهاردهم، دو ساعت بعد تزریق مورفین با تزریق نالوکسان (4 mg/kg , IP)، علائم قطع مصرف طی نیم ساعت اندازه گیری شد. سپس حیوانات با تزریق کتامین (100 mg/kg , IP) و زایلازین (10 mg/kg , IP ) بیهوش شده و خون گیری از قلب جهت اندازه گیری سطوح سرمی MDA و TAC در گروه‌های مختلف به عمل آمد.نتایج : نتایج نشان داد که تزریق داخل صفاقی عسل با دوز (mg/kg 100 ، 200 و 400 ) و دی متیل فومارات با دوز (mg/kg 10، 20، 40) هر کدام به تنهایی باعث کاهش معنی دار در علائم وابستگی به مورفین می شوند. نتیجه گیری :نتایج نشان داد مصرف مزمن عسل (غیر وابسته به دوز) و دی متیل فومارات (وابسته به دوز) تاثیر سودمندی در کاهش علائم وابستگی مرفین دارند و این اثر، احتمالا مربوط به اثرات آنتی‌اکسیدانی دی متیل فومارات و عسل می‌باشد.