اثر پیش دارویی با ایبوپروفن و دگزامتازون در موفقیت بی حسی بلاک عصب اینفریور آلوئولار در دندانهای با پالپیت برگشت ناپذیر

Abstract

ایجاد بی حسی در دندان های خلفی مندیبل با پالپیت برگشت ناپذیر ، دشوارتر از دندان های نرمال میباشد. (2). هدف از انجام این مطالعه بررسی اثرپیش دارویی با ایبوپروفن و دگزامتازون در موفقیت بلاک عصب اینفریور آلوئولار در بیماران با پالپیت برگشت ناپذیر بود. مواد و روشها: تمام بیماران شرکت داده شده در طرح بطور تصادفی به سه گروه 55 تایی تقسیم شدند و یک ساعت قبل از شروع درمان، کپسولی که از نظر اندازه و رنگ کاملا یکسان بودند دریافت کردند. کپسولها حاوی پلاسبو لاکتوز(گروه پلاسبو)، ایبوپروفن 400 میلی گرم و دگزامتازون 0/5 میلی گرم بودند. سپس تزریق بلاک عصب اینفریور آلوئولار انجام شد. در بیماران با بلاک عصب اینفریور آلوئولار موفق، دندان با سرما و پالپ تستر الکتریکی تست شد و شدت درد و عمق بی حسی با (visual analog scale) VAS بررسی شد، و حفره دسترسی تهیه شد. آن گاه از بیماران خواسته شد در صورت احساس درد در مراحل تهیه حفره، اطلاع دهند. حالت بدون درد یا با درد کم بعنوان موفقیت و درد بیشتر از این موارد به عنوان شکست بلاک در نظر گرفته شد. داده های بدست آمده از مطالعه، بوسیله روشهای آماری توصیفی(فراوانی-درصد و میانگین و انحراف معیار) جهت مقایسه شدت درد و تغییرات آن در زمانهای مختلف ارزیابی و از آزمون طرح تحلیل واریانس مکرر و کای اسکوئر برای مقایسه گروه ها استفاده شد. یافته ها: هیچ تفاوت معنی داری بین شرکت کنندگان از نظر جنسیت و شدت درد پیش از درمان وجود نداشت. گروه دگزامتازون موفقیت بیشتری نسبت به گروه پلاسبو نشان داد (0/001 = p)، در حالی که تفاوت معناداری بین گروه ایبوپروفن و پلاسبو(0/055 = p) و بین گروه دگزامتازون و ایبوپروفن(0/34 = p) وجود نداشت. استفاده از دگزامتازون، موفقیت بلاک عصب اینفریور آلوئولار را در مولرهای مندیبل با پالپیت برگشت ناپذیر بطور معنی دار، افزایش داد (0/001 = p). نتیجه گیری: استفاده از ایبوپروفن، موفقیت بلاک عصب اینفریور آلوئولار را در مولرهای مندیبل با پالپیت برگشت ناپذیر افزایش داد ولی این افزایش معنی دار نبود(0/055=P).