بررسی میزان استفاده از روشهای حفاظت در برابر اشعه ایکس در مطب های دندانپزشکی شهر تبریز (1385-1384)

Abstract

براي تشخيص بيماري‌ها، طرح درمان و مراقبت‌هاي دوره‌اي، استفاده از راديوگرافي‌هاي معمولي دندانپزشکي و به تبع آن روش‌هاي کاهش دوز براي بيمار توصيه مي‌شود، که در جزئيات اين فصل ذکر شده‌ است. با کاربرد دستگاه‌هاي راديولوژي و سيستم‌هاي تصويربرداري پيشرفته، دوز دريافتي بيمار در راديوگرافي‌هاي داخل دهاني و خارج دهاني به طور قابل ملاحظه‌اي کاهش مي‌يابد. هدف: هدف از اين مطالعه مشخص کردن ميزان استفاده از روش‌هاي حفاظت در برابر اشعه در مطب هاي دندانپزشکي شهر تبريز مي باشد. مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع توصيفي و روش نمونه‌گيري بطور تصادفي بود. تعداد 142 مطب‌ شهر تبريز در سال 1384-1385، مورد مطالعه قرار گرفت. آناليز آماري داده‌ها توسط نرم‌افزار آماري SPSS نسخه 11 و با روش هاي توصيفي انجام گرفت. يافته ها: 2/16 درصد از دندانپزشکان از پيش‌بند سربي و5/8 درصد از گردن‌بند تيروئيدي استفاده مي‌کنند. ميزان استفاده از فيلم بج 9/16 درصد و پاراوان سربي 6/67 درصد است. 9/97 درصد از دندانپزشکان گزارش کرده‌اند که از روش ظهور و ثبوت دستي و 1/2 درصد از ظهور و ثبوت اتوماتيک استفاده مي‌کنند. بسياري از دندانپزشکان از سرعت فيلم مورد استفاده خود آگاه نيستند. 5/84 درصد از مطب‌ها از فيلم E و 5/3 درصد از فيلم D استفاده مي‌کنند. در 2 مورد (7/0 درصد) از راديوگرافي ديجيتالي استفاده مي‌شود. و کوليماتور دايره‌اي در 100 درصد موارد مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در هيچ مطبي کوليماتور مستطيلي استفاده نمي‌شود. در 3/86 درصد مطب‌ها فاصله بين دندانپزشک و دستگاه راديوگرافي قابل قبول بود.(بيش از 2 متر) نتيجه‌گيري: آگاهي دندانپزشکان درباره روش‌ها و قوانين حفاظت در برابر اشعه خيلي کم است و نياز است که يک برنامه آموزشي براي دندانپزشکان درباره خطرات احتمالي و اثرات بيولوژيکي اشعه اتخاذ گردد.