بررسی تأثیر مصرف تروگزروتین در بروز وابستگی به مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: مصرف مزمن مرفین با افزایش استرس اکسیداتیو و فاکتور‌های التهابی همراه است . تروگزروتین یک بیو‌فلاونوئید طبیعی است و دارای اثرات آنتی‌اکسیدانی و ضد‌‌التهابی است. هدف: بررسی اثر مهاری تروگزروتین در بروز شدت وابستگی به مرفین در موش سوری نر بود. مواد و روش‌ها: مطالعه در شش گروه 8 تایی موش سوری نر آلبینو در محدوده‌ی وزن 30-25 گرمی انجام گرفت. گروه‌ها شامل: مرفین به همراه نرمال سالین (حامل تروگزروتین)، نرمال سالین + نرمال سالین و سه گروه دیگر 3 دوز تروگزروتین (mg/kg 50 ، 100 و 200) به همراه مرفین دریافت می‌کنند. رژیم دارویی 8 روز هر 12 ساعت طوری که روز اول (mg/kg 20)، روز دوم و روز سوم (mg/kg 30)، روز چهارم و روز پنجم (mg/kg 40)، روز ششم و روز هفتم (mg/kg 50) و روز هشتم و روز نهم (mg/kg 60) و روز نهم مرفین فقط صبح تزریق گردید و 1 ساعت پس از تزریق دوز صبحگاهی، یک دوز نالوکسان (mg/kg 4-5) داخل صفاقی تزریق شد و علائم ثبت شده و نمونه‌های خونی از نظر فاکتور‌های‌ آنتی‌اکسیدانی بررسی می‌شوند.. علائم محرومیت (پرش, ایستادن روی دو پا، تیمار بدن، آلت تناسلی، دندان قروچه، حرکات سگ خیس و کشیدن شکم روی زمین) به مدت 30 دقیقه، جداگانه ثبت گردید. یافته‌ها: امتیاز تام محرومیت در گروه دریافت‌کننده‌ی دوز mg/kg 50 تروگزروتین با p<0.001 و دوز mg/kg 100 تروگزروتین با p<0.01 به همراه مرفین، به طور معنا‌داری نسبت به گروه مرفین – سالین کاهش یافت. اثرات آرام‌بخش و کاهش فعالیت حرکتی ناشی از تروگزروتین در موش‌ها مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: براساس این یافته‌ها، تروگزروتین باعث بهبود علائم وابستگی ناشی از ترک مورفین در موش سوری می‌شود.